Trust Me |Frerard| (tamamlandı)

Chapter 1:Belki gerçekler seni yanıltıyordur...

Düzenlenmiştir

Yine şu lanet olası yatağımdan kalktım ve etrafa baktım.Dışardan Dünya ne güzel gözüküyordur...Değil mi?

Bazen düşünüyorum şu lanet olası yatılı okul yerine neden normal bir yerde yaşamıyorum.
Yada...
Neden ailem beni istemiyor.

Herzaman ki gibi kapıyı açtım ve kahvaltı yapmak için yola koyuldum.Her yerde benim gibi kişiler vardı.
Masum
Yalnız
Ve sessiz

Insanlar beni garipserdi.Bütün hayatım boyunca insanların gözünde "deli" diye görüldüm.Ama öyle değilim.Biliyorum

Insanlar kolay kolay yanıma yaklaşmaz.Daha doğrusu benden korkarlar.Ama insanlar umrumda değil.Onlarda benim.Hayatımda hiç arkadaşım olmadı.Ve olmayacakta...

Tepsiye bir tabak aldım ve içine bir kaç tane pancake koydum.Herzaman ki yerime gidiyordum ki...

BAMMMM

Aniden önüme çıkan küçük şey yüzünden bütün kahvaltım mahvoldu.

"Ben özür dilerim"dedi küçük şey.Ama çok tatlı bakıyordu.Sanki bir melek aniden önüme gelivermişti.

"Önemli değil sadece dikkatli ol"diyebildim.Adı neydi acaba.Tabi aniden sorarsam garip olurdu.O yüzden sonra tekrar görürüm düşüncesiyle tekrardan yemek aldım ve masama oturdum.

Yemeğimi yiyordum ki o küçük şey yanıma geldi.Aslında küçük şey dediğim benden 7cm küçük ama olsun yinede benim gözümde o küçüktü.

"Oturabilir miyim?"diye sordu.Daha önce kimse yanıma oturmak istememişti.

"O...Olur"dedim ve yanıma oturdu.Şaşırdım açıkçası.

Hiçbir şey demeden oturduk ve yemek yedik.Konuşma başlatmak için soru sormaya karar verdim.

"Adın ne?"dedim.Bana baktı

"Frank...Frank Iero"dedi.Çok güzel bir isimdi.Sanki tamamen saflıktan oluşmuş bir isim.

Bana da aynı soruyu sormasını bekledim.Ama sormadı.Bende sabırsızlıktan dedim

"Bana sormayacak mısın?"dedim.Şaşırmış bir ifadeyle bana baktı.

"Zaten adını biliyorum ki...Gerard"dedi.Nasıl yani adımı biliyor mu?Ama nasıl...

"Nerden adımı biliyorsun?"diye sordum

"Boşver.Bilmene gerek yok"dedi.

Yemek yerken insanlar garip bir şekilde bana bakıyorlardı.Ama neden ki...

"Gitmem lazım sınıfta görüşürüz"dedi ve gitti.Aynı sınıftamıydık...

Yirmi dakika sonra çalan zili duyup sınıfa yöneldim.Yerime oturduktan sonra hocayı bekledim.Ama şansa bak ki gelmedi.Derslerden nefret ediyorum.Okuldan nefret ediyorum.Herşeyden nefret ediyorum.

Aslında bunların hepsi ailem yüzünden olacakki buradayım

Aslında ailem beni küçüklüğümden beri sevmemişti.Huyumu,Karakterimi,Saçımı,Kıyafetlerimi ve daha birsürü sebepsiz neden yüzünden.Hepsi kardeşim yüzünden.O gelmeden önce çok daha mutluydum.Ailem beni severdi.Ve o geldi.Gelmediği gibi ailenin gözdesi oldu.Ne isterse yapıldı,ne isterse alındı ve o yeni bir silgi iken ben kullanılmış,eskimiş bir kalemdim.7 yaşıma gelince beni bu lanet olası yatılı okula bıraktılar.Bıraktıklarından beri arayıp sormadılar.Şuan 18 yaşında olmama rağmen bu yatılı. okuldayım.Burdakilerde beni sevmez.Genelde "Acıyorum...","Ne kadar garip" gibi sözlerle tanımlanırım.Ve artık bir noktadan sonra umursamaktan vazgeçtim.Insanların beni ağşallaması sikimde bile değil.Bu yüzden arkadaşım yok.Ve olmayacakta