Her zaman istediğim yerdeydim.Her akşam düşlediğim yerdeydim. Her konuşmamda bahsettiğim yerdeydim.
Nerede miydim?
Alışveriş merkezinde tabii ki...
Yağmur yağıyordu. Tam zamanıydı. Planımı uygulamanın. Geceler boyu bunu düşlemiş, gözüme bir damla uyku bile girmemişti.
Eğer böyle olacağını bilseydim, güvenli bir yere çekilirdim.Sonumu getireceğini bilseydim, oraya gitmezdim...
Kahvaltıdan sonra tuvalete gittim. Yetiştirme yurdundan kaçmak için en iyi yer her zaman tuvalettir. Eğer iyi bir şey olsaydı, inanın bana, size geçmişimi anlatırdım.
Tahmin ettiğim gibi tuvaletin penceresi açıktı. Klozet kapağına basarak zayıf vücudumu pencereden ittirdim. Pencerenin pervazına oturunca planımı tekrar ettim. Şimdi sırada en zor aşama vardı. Yurdun büyük kapıları...
Neyse ki onu da düşünmüştüm.
Herkes arka kapıdan ya da duvarlardan geçiyordu. Çabuk yakalanırlardı.Sadece biraz daha zeki olup basit düşünmeleri gerekiyordu.
Pencereden atladım. Duvarın dibine çöktüm. Arka kapıya sırtımı verdim ve kapüşonumu taktım. Yaklaşık 10 saniye içinde karşı duvardaydım. Bahçıvan kulübesine doğru koştum. Kapının mandalını açtım ve içeri girdim. Birkac boş saksı ve kürek, kazma aldım. Dışarıya çıktım. Güvenlikçinin başı donuk olduğu anda saksıları ve küreği insan silueti gibi yerlestirdim ve duvarın dibine koydum. Güvenlik kulübesinin arkasına geçtim. Asıl plan başlıyordu.
Tam da düşündüğüm gibi adam kulübesinden çıktı ve duvara doğru yürüdü. Yaklaşık bir dakikam vardı ve bu benim için yeterdi.
Demir parmaklıklı kapıya vardım ve olmayan karnımı içime çekerek arasından geçtim.
Artık özgürdüm. 7 yıllık esaretten kurtulmuştum. Yağmurun ıslattığı toprak kokusunu içime çektim. Kıkırdadım. Özgürlüğün farkına vardım.
