Το βιβλιοπωλείο

3

Βάλαμε όλα τα βιβλία στις θέσεις τους.
-Τώρα το μόνο που μένει, είναι να περιμένουμε να έρθει πελάτης, είπε ο Νίκος.
-Οκ..είπα εγώ.
-Λοιπόν.. Έχεις τελειώσει το λύκειο;είπε, και τότε ήταν που πρόσεξα τα γαλαζοπράσινα του μάτια.
-Ναι, κι εσύ φαντάζομαι..
-Ναι το τελείωσα πέρσι. Είμαι 19.
-Και πως περνάς την ώρα σου εδώ;
-ε.. συνήθως διαβάζω βιβλία. Όμως τώρα έχω την ευκαιρία να μιλάω σε ένα όμορφο κορίτσι, είπε και χαμογέλασε, και εγώ έκανα το ίδιο.

Η ώρα πέρασε και μιλούσαμε για την ζωή μας, τις εμπειρίες μας, τους φίλους μας. Πελάτης δεν εμφανίστηκε. Λογικό το βρίσκω, αφού σήμερα έχουμε 30 Ιουλίου.
Συνειδητοποίησα πως ο Νίκος είναι πολύ ενδιαφέρων, αστείος και έξυπνος. Πως έχουμε πολλά κοινά.
Και αυτός πέρασε Καβάλα πολεοδομία, όμως δεν ήθελε να αποχωριστεί τους φίλους του, έτσι δεν πήγε. Και τώρα δουλεύει στο μαγαζί του πατέρα του.
Κανονικά το μαγαζί κλείνει στις 9 το βράδυ, όμως συζητούσαμε μέχρι αργά.
-Ξέρεις, χαίρομαι πολύ που πέρασες σήμερα απο εδώ, και που τώρα σε έχω δίπλα μου και μιλάμε.
-Κι εγώ..
-Αλλά καλύτερα να φύγεις, η μητέρα σου θα σε ψάχνει.
-Ναι.. είπα.
Ήθελα να μείνω εκεί για πάντα να μιλάω μαζί του.
-Σε νιώθω ηδη κολλητή μου, ακομη κι αν σε ξέρω μόνο μια μέρα, είπε και κοκκίνισε. Κοκκίνισε;!
Έχω την εντύπωση πως και εγώ κοκκίνισα.
Τα μάγουλα μου καίνε, και η καρδιά τόσο γρήγορα όσο δεν πάει.
Να τον έχω ερωτευτεί; Όχι δεν γίνεται. Τον ξέρω μόνο μια μέρα.
Κι αν του αρέσω κι εγώ; Όχι είναι τρελό.
-Κι εγω έτσι νιώθω.. είπα εγώ. Καληνύχτα.
-Καληνύχτα, είπε και ήρθε τόσο κοντά μου, τόσο που ένιωθε την ανάσα του να χαϊδεύει απαλά το μάγουλό μου.
Το σώμα του ακούμπησε απαλά το δικό μου, και τα χέρια του τύλιξαν την μέση μου. Αγκαλιά...
-Μήπως θες να κάτσεις μόνο για απόψε εδώ, είναι πολύ αργά και σκοτεινά, για να γυρίσεις έξω μόνη...
-Όσο κι αν θέλω, δεν μπορώ, η μαμά μου θα ανησυχήσει.
-Οκ, ο,τι θες. Θα έρθω μαζί σου όμως. Ανησυχώ για εσένα, μην σου συμβεί κάτι κακό. Και να σκεφτείς οτι σε γνώρισα σήμερα..
Βγήκαμε έξω και ο Νίκος κλείδωσε την πόρτα.
-Πάμε, είπε και αρχίσαμε να περπατάμε στον πεζόδρομο.
Κάποια στιγμή, ένιωσα το χέρι του να πιάνει το δικο μου.
Ένιωσα μια ζεστασιά να με διαπερνά.
-Λοιπον εδώ είμαστε, η πολυκατοικία μου, είπα.
-Καληνύχτα Ιωάννα.
-Καληνύχτα, είπα και έκανα να φύγω, όμως εκείνος με τράβηξε και ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου.
-Μην φύγεις σε παρακαλώ... μου ψιθύρισε..