Yağmur kadar sevdiğimiz insanlar varmı hayatımızda?
Gerçekten çok sevdiğimiz. Yağmur kadar, gece kadar, müzik kadar, kendimiz kadar.
Vardır değil mi? Gördükçe göresimiz, gördükçe gülesimiz gelen insanlar.
Bizimle tek kelime etmeden adımızı bile bilmeden hatta bizi tanımadan bile bizi mutlu eden kişiler. Bence bu büyük bir beceri. Yani her şeye rağmen bizi mutlu etmelerine izin vermek. Halbuki bu insanlardan vazgeçmek daha kolaydır . Hiç gözlerinizin içine bakıp güzel şeyler söylememiştir.Hiç size gülümsememiştir.
Kötü bir şey olursa mesaj atıp iyimisin diye soramazsınız. Başka bir kızla ilgili bir şey dese sesini duydum diye mutlu olursunuz.
Başkasına gülümsese dünyalar sizin olur. Beş dakikalığına yanınızda dursa umrunda değilmiş gibi rol yapmak zorunda kalırsınız ama içinizden küçük bir kız gibi çığlık atarsınız o beş dakika boyunca derin nefesler alıp parfümünü içine çekip unutamak için çabalarsınız.
Ama unutmak daha kolaydır böylelerini.
Çünkü en sevdiğin çiçeği bile bilmezler.
Unutmak senin elindedir. Çabalarsan belki unutursun. Ama eğer benim gibi aptalsanız unutmazsınız.
Çünkü daha öncelerinde hiç aşık olmayan ve dolayısıyla aşka inanmayan biri olarak hissettiğim ve tattığım bu duyguya aşık oldum. Bunu hissetmek öylesine inanılmazki. Acısı bile tatlı bence aşkın. Göz yaşların bile renkli akıyor.
"Onunsuz bir gün yağmursuz bir yıl" gibi geliyor insana.
Onu bir yarım saat görebilmek için bir gün plan yapıyorsunuz.
Aşk gerçekten çok tuhaf bir şey . İki sene öncesinde deseniz bir gün aşık olacaksın ve ailen dışında birini müzikten daha çok seveceksin diye.
Gülüp geçerdim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
FARKLIYIZ
RandomBu bir roman değil, hikaye de değil. Hayata farklı pencereden bakan ve kendini gizleyen bir kızın düşüncelerinden başka bir şey değil. "Biz farklıyız. Biz çok müzik dinleriz çünkü onları duymak istemeyiz. Biz çok kitap okuruz çünkü onları görmek...
