"Ben Helen Gündüz .
Aslında soyadım kişiliğimi yansıtmaz benim . Gündüzüm gecedir . Gecem gündüz . Ağladığımda , sevindiğimde , yalnız kaldığımda kitaplara sığınırım . En büyük hayalim bir kitap yayınlamak . Bu hayalimin gerçekleşmesi için merdiven basamaklarını yavaş yavaş tırmanıyorum . Benim ne dostum , ne de ailem var . Derler ya yalnızlığın insanı diye , o benim işte . "
Ee güzel oldumu diye baktım Mevsim'e . Mevsim benim ilk ve tek dostumdur . O benim ailemdir . Olmayan ailem ...
Annem beni bebekken terk edince babam da onun acısına dayanamayıp intihar etmiş . Beni de komşularına bırakmışlar. Ben Mevsim'i oradan tanırım . Aslında kötü alışkanlıklarım vardır . İçki , sigara . Hiç bir zaman evde çay ve bisküvi yiyecek kadar normal olamadım. Normal olmak da istemedim . Çünkü hayat bana hep tersini döndü . Sevdim , sevilmedim . Çalıştım , yapamadım . İyi biriydim , üzdüler. Ama artık hayat benimle değil , ben hayat ile oynuyorum . Birini çok sevdim . Kötü , asi , ve asil birini .. Ama artık anladım ki , kötüyle kötü yan yana gelmezmiş . Ben hep saf aşk istedim . Normal bir aşk . "Ama sen sevgilim , bana çok fazlaydın .." dedim ve eski sevgilimi de böyle şutladım .
Ben onu çok sevdim ama o beni saf sevmedi , sade ve asil sevmedi ..
Hayatımın dönüm noktası olabilecek o üniversiteye çok çalıştım , çabaladım , ama yapamadım . O üniversiteyi kazanamadım .
İyi biriydim zamanında , ama yine normal değildim . Yine manyaktım . Önüne gelen bir darbe vurdu.
Ve bende şimdi böyleyim işte ..
"Heleen " bana seslenen Mevsim'in sesiyle ona döndüm .
"Efendim ?"
"Diyorum ki yarış zamanın gelmedi mi ? "
İnanamıyorum 30 dakika sonra evden çıkmam gerekiyordu . Doğru ben size onu söylemeyi unuttum . Ben atletim . Şehir dışındaki yarışma için Mevsim'le İzmir'e gelmiştik . Burada 100 metre ve 800 metre koşacaktım . Geçen ay final yarışını kazanmıştım ve İzmir'e gitmeyi hak kazanmıştım . Övünmek değil ama gerçekten aşırı derece de hızlı koşuyor , ve hızımı kontrol edebiliyordum .
Ben size bunları anlatırken giyindim elbette . Altıma kısa bir sporcu taytı ve üstüne de yarım sporcu atletini giyerek , sarı saçlarımı tepeden bir topuz yaptım . Geçen yaz para biriktirerek aldığım yüksek tabanlı koşu ayakkabılarımı özenerek giydim ve yaka numaramı taktım .
--
Nihayet yarış alanına gelmiştik . İlk önce 100 metre engelli için erkekler yarıştı , ve ben inanamıyorum ben b-ben sanırım aşık oldum . O hızla giden bacaklara engellerden atlamasıyla en önde giden o çocuğa aşık oldum . Ama bu düşünceyi yarış öncesi kafamdan atmak için hiç düşünmedim . Sıra benim yarışıma gelmişti . 100 metre için oldukça korkuyordum . Çünkü rakiplerim çok güçlüye benziyorlardı . 3. kulvara geçtim . Start verildi . Daha hızlı olmalısın Helen , daha hızlı 2. gidiyorsun aha hızlı daha hızlı derken dengemi kaybettim ve yere düştüm . "Hayır ! " diye haykırmam hiç bir şeyi değiştirmiyordu . Yine ayağa kalkıp koşmaya devam edecektim ki 100 metre yarışından zaten diskalifiye edildiğimi anladım . Koşarak tuvalete gittim ve ağlamaya başladım . " Allah'ım bunu bana neden yapıyorsun " diye bağırdım ve duvara tekme ve yumruk attım .
"Bitti işte her şey bitti . Ben zavallı bir beceriksizim ."
"Sen kendini öyle zannediyorsun " dedi tanımadığım bir ses .Arkamı döndüm ve ona bir kere daha aşık oldum .
" Ne dediğinizi anlamıyorum "
"Diyorum ki senin 1. olacağını tüm tribün biliyordu . Unutma 1 yarışın daha var ve yine aynı kişiler katılacak . Bu sefer göster kendini , sana inanıyorum . " dedi ve tuvaletten çıktı .
Hemen ardından Mevsim geldi ." Helen üzülme daha bir yarışın var . Onu kazanacağını sende biliyorsun . Hem şimdi öğrendim , bir de engelli yarış var . İstersen onda da şansını dene . "
Bu söylenenlerden sonra iyice moralim yerine gelmişti . Kendime yeniden güvendim . Gidip antrenörüme engelli yarışa da katılmak istediğimi yardıma ihtiyacım olduğunu söyledim . Antrenörümü çok severdim . O da beni severdi. Gidip birileriyle konuştu ve katılabileceğimi ve kendime güvenmem gerektiğini söyledi . Bir sonraki yarışım 10 dakika sonraydı ve ben elimi yüzümü yıkayıp , kulvarıma geçtim .Yine aynı rakipler vardı . Daha demin 1. olan kız göz kırpıp ," yine düşmen dileğiyle"
dedi . "Elinden geleni ardına koyma , eğer ben olsaydım boynunda altın madalya değil gümüş madalya takacaktın " diye iddialı bir söz söyledim .Şimdi kendimi küçük düşürmemek için yapabileceğimin en iyisini yapmam gerekiyordu . Çıkış verildi . tezahürat seslerine önem vermedim . Hadi Helen , yapabilirsin . Diye kendime cesaret veriyordum . Yarışın en arkasındaydım . Daha demin 1. olan kız ise en önde . Ne yazık ki kaybettiğini anlamamıştı . Ben ise şimdiden kazandığımı anlamıştım . Çünkü o yarışın başında çok hızlı bir çıkış yaptı ve yarışın sonunda nefesi yetmeyip sonlara düşecekti . Ben ise hızımı kontrol edebiliyordum . Son 400 metrede yarışın ortalarında yerimi aldım . Demin ki kız ise benim arkamdaydı . Dediğim çıkmıştı . Nefesi yetmemişti ve yavaş yavaş geriliyordu . Ben artık son 200 metre kala elimden gelen son hız ile koşmaya başladım . Hadi Helen , yapabilirsin , 2. gidiyorsun . Şimdi sadece kendi yarışıma konsantre olmuştum . Ya şimdi basardım ya da 2. olurdum çünkü son 200 metre kalmıştı . Sesli bir şekilde kükreyerek en hızlı şekilde koşmaya başladım ve en önde yerimi aldım ve açık ara fark oluşturmak için yine son hızımla koştum . 2. ile aramda bayağı bir fark vardı . Son 10 metrede iyice yavaşladım ve yarıştan 1. olarak çıktım . mutluluk gözyaşları içinde ağlıyordum ve çok mutluydum . " İşte bu " diye bağırdım . Engelli yarışta da aynı performansı gösterdim ve 1. olarak .Alkışlandım . Madalya töreni bittiğinde boynumda 2 altın madalya ile eve döndüm ve derin bir uyku çektim
--
Eveet ! umarım beğendiniz . kendinize iyi bakıınn
