love at first sight

part 2

Iene glimlachte naar Liesje. "Liesje, hij kijkt." Liesje begon te glimlachen. Ze wilde achter zich kijken om hem te zien, maar besloot het toch maar niet te doen want dat zou teveel opvallen. Daarom bleef ze naar Laura, Iene, Jana en Dunja kijken. 

Ashton keek naar Liesje, nog altijd twijfelend of hij het nu zou vertellen of niet. Hij stond op maar ging terug zitten. Het is niet het juiste moment. Dacht hij bij zichzelf. Het moet speciaal zijn. Iene was Liesje blijkbaar iets aan het vertellen. Ashton zag Liesje met haar prachtige ogen naar Iene kijken en hij wilde dat die ogen in de zijne keken, zodat hij erin kon verdrinken. Hij wilde dat Liesje naar hem keek, al was het maar voor één keer. Iene had kennelijk iets grappigs gezegd want Liesje begon te lachen. Onwillekeurig begon Ashton, bij het horen van haar lach, te glimlachen. Hij hield echt van het geluid van haar lach, bijna net zoveel als van haar karakter. 

Liesje zuchtte. Ze was natuurlijk wel blij dat Ashton naar haar keek, maar ergens had ze het gevoel dat het wel voor altijd bij kijken zou blijven. Liesje was namelijk niet echt het meisje dat de eerste stap zette. Ze vond eigenlijk dat ze wel al genoeg ondernomen had en dat het nu wel Ashtons beurt was. Haar gedachten werden onderbroken door de bel. Met een zucht stond ze op en liep ze naar haar rij. 

Ashton liep naar zijn rij. Terwijl hij liep, keek hij achter zich waar Michael, Luke en Calum bleven. Wat hij niet zag, was dat hij gevaarlijk dicht in de buurt van Liesje was gaan lopen. Nog altijd achteromkijkend botste Ashton dus tegen haar. Door de klap viel Liesje bijna om, maar in een reflex nam ashton haar handen vast om haar niet te laten vallen. Toen ze elkaar aanraakten voelden ze allebei iets door zich heen gaan. Even volgde er een genânte stilte en Ashton keek alleen maar in Liesjes ogen. Liesje zelf glimlachteverlegen en keek naar Ashtons handen die die van haar nog steeds stevig vasthielden. Ashton keek in de richting van Liesje en realiseerde zich dat hij haar handen nog vasthield. Hij liet haar handen snel los en werd rood. 'Is alles ok?' Liesje knikte zacht en Ashton glimlachte. 'Welk vak heb je nu?' "Wiskunde..." Liesje trok een zielig gezicht en Ashton begon te lachen. 'Ik latijn. Dat is niet veel beter!' Ashton knipoogde en Liesje schoot in een nerveuze lach. De tweede bel giing. 'Allé we zullen dan maar naar ons rij gaan zeker.' Ashton knipoogde en liep weg. Liesje bleef ademloos staan en keek Ashton na. Daarna liep ze snel naar haar rij want haar leerkracht stond al te wachten. 

Tijdens de twee uur wiskunde moest Liesje heel de tijd denken aan wat er net gebeurd was met Ashton. Keer op keer herhaalde ze zijn woorden en daden in haar hoofd en analyseerde alles. 

'Ashton. Ashton? ASHTON!!' De leerkracht latijn riep boos Ashtons naam. Deze schoot rechtin zijn stoel toen hij zijn naam hoorde. 'Ja mevrouw?' "Dit is al de vijde keer dat ik het vraag! Wat is het antwoord op vraag 16?!" Ashton keek naar zijn werkboek en gokte snel een antwoord. Gelukkig voor hem was het juist. Nu hij antwoord gegeven had zou zijn leerkracht hem tenminste even niet meer ambeteren en kon hij in alle rust aan Liesje denken. Ashton was net als Liesje helemaal overdonderd door wat er gebeurd was in de speeltijd. Hij dacht heel de tijd aan het gevoel dat hij gehad had toen hij haar handen vasthield. Op dat moment kon niets hem nog schelen, het was alsof Liesje alles oploste. Liesje was gewoon het beste in zijn leven.