Best Friends Or??

Part 6

Είχε περάσει μία εβδομάδα από εκείνη την βραδιά στα εγκαίνια του Γιώργου. Μετά από εκείνο το βράδυ συνεχίσαμε να βγαίνουμε με τον Άλεξ και η αλήθεια είναι πως τα πηγαίναμε πολύ καλά. Ταιριάζαμε και με έκανε να γελάω. Περνούσαμε ωραία μαζί. Και το βασικότερο: τα πράγματα ήταν απλά μαζί του.

Ήταν Παρασκευή βράδυ και είχαμε κανονίσει να έρθει από το σπίτι μου για να μαγειρέψουμε και να δούμε ταινία.
Είχα βάλει στον φούρνο τα λαζάνια και ετοίμαζα την σαλάτα.

"You don't know my kind, dark necessities are part of my design!" τραγουδούσα καθώς έκοβα το μαρούλι και κουνιόμουν στον ρυθμό του τραγουδιού. Ξαφνικά ένιωσα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν από την μέση.

"Μήπως να μην δούμε την ταινία... Έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου..." μου είπε σιγανά ο Άλεξ και κόλλησε το σώμα του πάνω μου. Με φίλησε στον λαιμό και με γύρισε προς το μέρος του.

"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε κύριε Μοσχόπουλε..." του απάντησα δήθεν αθώα.

"Τότε καλύτερα να σου εξηγήσω..." είπε και χαμογέλασε πονηρά. Με έπιασε από τους γλουτούς και με ανέβασε στον πάγκο. Του έβγαλα την μπλούζα και άρχισα να τον φιλάω στον λαιμό. Τον άκουσα να ανασαίνει βαριά. Μου έβγαλε το φόρεμα που φορούσα και φρόντισε να αποκτήσω ένα σημάδι στο λαιμό που θα το κρατούσα για πολύ καιρό. Ήταν έτοιμος να μου ξεκουμπώσει το σουτιέν όταν χτύπησε το κουδούνι.

"Γαμώτο!" αναφώνησα και πήρα μια ανάσα.

"Μην ανοίξεις..." μουρμούρισε καθώς με φιλούσε επιτακτικά.

"Δεν γίνεται... Μπορεί να είναι σοβαρό για να ήρθε κάποιος τέτοια ώρα..." απάντησα και τραβήχτηκα. "Θα σε αποζημιώσω μετά." του είπα σιγανά και τον φίλησα.

" Έρχομαι!" φώναξα καθώς άκουγα πάλι το κουδούνι.

"Βέρα..." άκουσα τον Θανάση να λέει μόλις άνοιξα την πόρτα. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Εγινα κατακόκκινη.

"Εεε... Θανάση..." Δεν ήξερα τι να πω. Ξαφνιάστηκα, δεν τον περίμενα εδώ. Μέσα βρισκόταν ο Άλεξ και στην πόρτα μου ο Θανάσης, με τον οποίο είχαμε να μιλήσουμε δύο εβδομάδες.

"Συγγνώμη που ήρθα έτσι... Απλά ήθελα να σου πω..." άρχισε αμήχανα. Εκείνη ακριβώς την στιγμή εμφανίστηκε από πίσω μου ο Άλεξ. Τέλεια... Το κερασάκι στην τούρτα! "Αα μάλιστα... Συγγνώμη δεν ήξερα ότι έχεις παρέα..." είπε ξαφνιασμένος μόλις τον είδε.

"Όχι Θανάση... Δεν... " ψέλισσα.

" Και μάλιστα ημίγυμνη παρέα..." σχολίασε σαρκαστικά. Γύρισα και κοίταξα τον Άλεξ, δεν είχε φορέσει την μπλούζα του.

"Άλεξ." συστήθηκε.

"Θανάσης." απάντησε. Είχα απομείνει να τους κοιτάω, δεν ήξερα τι να πω. "Τέλος πάντων, για να μην ενοχλώ..." άρχισε.

" Το ξέρεις ότι δεν ενοχλείς..." τον διέκοψα. Ήθελα απλά να τον πάρω αγκαλιά.

"Ναι... Απλά ήθελα να σου πω ότι..." σταμάτησε και καθάρισε τον λαιμό του. "Ότι είχα αφήσει κάτι πράγματα μου εδώ για την σχολή και τα θέλω." μου ανακοίνωσε τελικά. "Αυτό. Στείλε μήνυμα πότε μπορείς για να έρθω να τα πάρω... Γιατί προφανώς τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή..."

Το κεφάλι μου βούιζε... Αυτό ήθελε; Απλά να πάρει τα πράγματα του; Να μην έχουμε τίποτα που να μας συνδέει; Ούτε καν μία κούτα με σημειώσεις; "Αα, κατάλαβα..." σχολίασα και ένιωσα ένα κόμπο στο λαιμό μου να ανεβαίνει. "Εντάξει, θα στείλω σου αύριο." απάντησα ξερά. "Καληνύχτα." είπα και έκλεισα την πόρτα.

"Ποιος ήταν αυτός;" με ρώτησε ο Άλεξ ενώ καθόμασταν στον καναπέ.

"Ο κολλητός μου..." μουρμούρισα. "Ήταν ο κολλητός μου..." 

Ορίστε το επόμενο part. <3 Kisses :) 

Gif not mine.