မုိးရာသီကုိ..
တိမ္ေတြငုိၾကသည္ဟု
ဝမ္းနည္းသည့္ႏွလုံးသားတုိ႔
အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကသည္။သူ႔ကုိခ်စ္သည္။
ဖြင့္ဟမေျပာလိုက္ရသည့္..
ခ်စ္သည့္အေၾကာင္းတုိ႔သည္
အခုအခ်ိန္တြင္ ပါးျပင္ေပၚမွ
မ်က္ရည္စတုိ႔အား...
အၿပိဳင္ေလွာင္ရယ္ၾကေတာ့မည္။ေနာင္တ ဟူသည္
မတရားပါဟု
Taehyung ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။တစ္ခါတစ္ေလက်..
အမွတ္မထင္တိတ္ဆိတ္မႈေတြနဲ႔..
ႏူတ္ဆိတ္မႈေတြက သိ္ပ္ကိုအေရးပါလွသည္၊ေဖာ္ျပခြင့္မ႐ွိေတာ့ၿပီဟုေသာ
အသိတုိ႔သည္ ထုိတိတ္ဆိတ္မႈတုိ႔အား ႐ိုက္ခ်ဴ္ိးသည္သို႔..။ႏွလုံးသားေလး
ငုိေႂကြးေနမိသည္။Operation roomဝင္သြားသည့္...
JungkookအားTaeHyungေစာင့္ေနရသည့္..အခ်ိန္နာရီတုိ႔မွာ...
ေတာ္ေတာ္ပင္ၾကာျမင့္ေနေလျပီ။ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းအား
စုိးရိမ္မႈတုိ႔ႏွင့္ ကုန္ဆုံးေစသည္သိ့ု။ဖိနပ္သံ...စကားသံတုိ႔ႏွင့္..
အေျပးအလႊားလိုက္လာၾကသည့္..
လူနွစ္ေယာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့"Eomma ...Appa"
"အိမ္ခဏေလးျပန္ရေအာင္ ထယ္ေလး..."
လက္ေမာင္းေလးအားလာေရာက္ထိေတြ႔သည့္မားလက္အား တြန္းထုတ္ရင္း၊
သူျငင္းလိုက္သည္"မျပန္ဘူး...က်ေနာ္ေစာင့္မွာ...သူ႔ကို.."
"ခဏေလာက္နားလိုက္ေနာ္...ျပန္လာမယ္ေလ.."
ဝင္ေျဖာင္းဖ်ေသာ Appaေၾကာင့္
အနည္းငယ္ေဒါသထြက္သြားကာ
ဖမ္းခ်ဳပ္လာသည့္လက္တုိ႔အားတြန္းဖယ္ရင္း..TaeHyungေအာ္လိုက္သည္။လူတစ္ေယာက္လုံးစိတ္ပူၿပီး..
႐ူးမတတ္ျဖစ္ေနတာကုိ...
ဘာျဖစ္လုိ႔ေသြးေအးႏိုင္ရသည္လဲ။"က်ေနာ့္ကို မထိနဲ႔! မလိုက္ဘူးလုိ႔ေျပာေနတယ္ေနာ္..."
VOUS LISEZ
RainCoatေလးကိုက်ေနာ္ျပန္မေပးပါ||TK||
FanfictionOnce in rainy Day..... If I returned his raincoat..... #RainInLove #TaeKookinFiction