Can i be your only one??

Why youre so unforgettable?

" I counted the hours. Then days. Then weeks, then months. I dont know if i have enough strength to count the years. Its over. But I still not moving on."

Paikot-ikot lang ako ngayon, almost 1 hour na ata mula ng magpauli uli ako dito sa mountains nag hi-hiking kase ako. Ito  yung favorite kung puntahan. Its just refreshing. Its just a perfect venue for the person who are moving on. Bakit? kase wala naman masyadong tao dito. Parang ginawa nga talaga to para sa mga sawing tulad ko. Kasi anytime pede ka ditong sumigaw ng nararamdaman mo, minsan nga feeling ko gusto ko nang tumalon mula sa top ng mountains. Ganun pala ka powerful ang love? Na pati buhay mo kayang bawiin dahil lang sa lubos na pagmamahal mo sa isang tao. Para bang gusto ko nang mamatay anytime.

After nang pag eemote ko, napagtanto ko na malapit na pala ako sa top ng mountains. Well i takes 5 hours before mo marating yun. Regular na ako dito kaya madalas na hindi na ako sinasamahan ng mga guide, kase nga halos masaulo ku na ito, kakapabalik balik ko. 10 steps na lang talaga. Malapit na ako sa destinasyon ko. But after 10 steps i saw a guy.

Umiiyak ba talaga siya...

"Im sorry". "Im really sorry for what i done". sabi nung guy habang umiiyak.

Napahinto ako bigla. Alam ko kasi yung nararamdaman ng umiiyak, at yun yung panahon ng iniwan niya ako na para bang walang nangyari, na para bang wala kaming pinagsamahan.

Basta ako nag day-dream wla nang katapusan.
Halos sampong minuto na pala ako ditong nakatayo. Nagising nalang ako ng ulan ng malakas. Tinanaw ko naman muna yung guy bago ako umalis. Parang umiiyak padin siya. May nagawa ba siyang mali. Puro kasi "Sorry ang lumalabasa bibig niya eh.

Kawawa naman siya. Hearthbroken din ba siya. Hindi ko siya masyadong makita dahil nakatalikod siya sakin.
Ayaw ko siyang istorbohin. Siguro kailangan niya rin ng time umiyak.

Uuwi na sana ako para hindi ko sya maistorbo ng biglang...............

"Tulong" - paulit ulit kong sigaw

Nadulas kase ako sa isang bato, kakaulan lang kase kaya siguro madulas. Hindi ko inaasahan  nakahawak ako ngayon sa isang sanga at nakapulupot yung damit ko sa isa pang sanga at isa pa anytime pede akong mamatay.

Nakakapangsisi tuloy yung mga pinagsasabi ko kanina, kaya ngayon dasal na lang talaga ang pag asa ko.

Papa god joke lang namn po laht ng sinabi ko eh. Ang totoo po niyan ay ayaw ko pa pong mamatay. Alam niyo naman po na hindi pa ako nakakapagtapos ng pag aaral diba. Ahmmmmm...Hindi pa din po ako nakakamove on at.....

What the!!!!!!!

Nasa bangin ako...

"Tulong nasa bangin po ako."

halos maiyak na ako, dahil parang nakikisama din yung panahon. Umuulan kase eh. Nice timing talaga.
Takot pa naman ako sa kulog.

At dahil nga sa takot ako....Katapusan ko na ata to.

"Ahhhhhhhhh"

Kulay puti. Tuluyan na nga kong kinuha ng diyos. Oh well.....Nasa langit ako so.......hindi naman pala ganun kadami ang nagawa kong masama.

"Miss, okey na po ba kayo"?.

Huh? Ndi ko masyadong maimulat yung mata ko. Siguro dahil ito ng pagbagsak ko sa bangin. So kahit pala nasa langit kana hindi ka pa din magaling. Kinapa ko naman yung muka ko. At himala. Yan lang ang inabot ko. Pasa lang sa mata.

"Miss nagkasugat po kayo sa mata dahil ng pagkakadulas niyo sa bato"

Oh well!!! Anghel ba ito?
Nakakapagtaka kase kanina pang may sumisingit sa pag eemote ko.
Wait pano kaya yung parents ko...

"Sandie"!!!

Speaking of parents. What the!!!!
Nagjojoke ba itong langit na ito.

"Sandie, okey ka lang ba anak?"

Someones hugging me.

Nagulat na lang ako ng makita ko si mama at si karen sa harap ko.
Kaya napaupo bigla bigla ako..
At doon ko narealize nasa hospita pala ako.

Pero paano. Kala ko ba patay na ako.

Ugh what a mess life.

"Mama!"- bigla na lang yun lumabas sa bibig ko.

"Okey ka lang ba anak?"
" May masakit ba sayo."

Hinipo hipo ko naman muna yung katawan ko.

"Sandie may nagdala daw sayong lalaki dito. Niligtas ka daw niya mula sa pagkakabitin sa sanga. Nahimatay ka ata dahil sa pagkakadulas mo".

Tumingin ako nang diretso kay mama at nagtanong.

"Mama  kuritin niyo nga ako"!!
nakatingin lang sakin si mama na para bang nagtataka kung bakit ko yun sinabi. Hindi lang kase ako makapaniwala na buhay pa ako.
Take note: Bangin yun.

"Ate masakit po ba ang ulo niyo?"
biglang singit ng kapatid kong bunso.

"Huh? y-yung mata ko lang yung masakit karen".
Hayys, akala ata nung kapatid ko, nagkabrain damage ako. Bata pa talaga siya.
Tumingin ulit ako kay mama, wala parin siyang kibo at nakatayo lang sa harap ko. Hello!!
Im here mama. At dahil kanina pa ngang tahimik binasag ko ang katahimikan sa pamamagitan ng pagtatanong.

"Mama kilala niyo po ba kung sino ang nagdala sakin dito". -pagiiba ko ng topic.

Bigla namang sumimangot si mama. May nasabi ba akong mali?

"Sayang nga anak at hindi ko siya nakilala, gusto ko pa naman sana siyang pasalamatan."- sambit ni mama namay kasama pang yakap.

" Buti na lamang at ligtas ka. Alam mo bang alalang alala kami ng daddy mo!"
halatang nag-alala si mama. Kanina pa itong speechless at nakatingin saakin eh. Parang anlalim ng iniisip.

Nirespond ko na lamang ang yakap sakin ni mama habang umiiyak.
Oo na masaya ako, masaya ako dahil sa pangalawa kong buhay. Siguro may rason ang diyos kung bakit ako hinayaan pang mabuhay. Siguro kailangan ko na talagang magbago at maging tulad ng dati. Siguro gusto nang panginoon na humanap na ako ng "The one ko". Ew ano ba ang sinabi ko. Hindi to tama. Masasaktan at Masasaktan lang din naman ako.

Pero siguro nga lahat ng ito ay may rason.
Yung nagligtas sakin, siya ang dahilan kung bakit pa ako buhay ngayon

Pero PAANO ako naligtas at
SINO ang nagligtas sakin.?