ေမာင့္ခ်စ္သူ

အပိုငး္[၁၁]

နံနက္ခင္းေစာေစာ ေနေရာင္မထြက္ေသးခ်ိန္~ ၾကယ္ေလးေတြခပ္မွိန္မွိန္ ႐ွိေနေသးခ်ိန္ ~ လမင္းႀကီးကအေရာင္ေဖ်ာ့သြားခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္က တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနပာတယ္~

"Yang"

တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့အခန္းတြင္း ဒယ္မန္ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ေခါင္းေဆာင္ ChunHa ရဲ႕ အသံက ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာထြက္လာတယ္~ ေခၚသံေၾကာင့္မ်က္လႊာခ်ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕မ်က္ခြံေတြကို အသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္~ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ChunHa ရဲ႕အျပံဳးက အရမ္းလွတယ္မဆိုႏိုင္ဘဲ တည္ၿငိမ္ေနတယ္~ တစ္စံုတစ္ခုအတြက္ ယံုျကည္မႈအျပည့္႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ျပံဳးျပေနတဲ့ ChunHa က ကြၽန္ေတာ့ကိုဘာေတြမ်ား ေျပာစရာ႐ွိေနမလဲ~

"မင္းအရြယ္ေရာက္ၿပီ"

"..........."

"ဒါေၾကာင့္ ပုန္းကြယ္ေနရတဲ့ဘဝကေန ႐ုန္းထြက္ခ်ိန္ဆိုရင္လည္း မွန္တယ္"

ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းအံဩသြားတယ္~~

"Yang အျဖစ္ကေန Luhan ဘဝကို ျပန္သင့္ျပီ ကေလးငယ္"

".......ေခါင္း..ေဆာင္"

တကယ္အံ့ဩလြန္းလို႔ နွုတ္ဖ်ားကေရရြတ္လိုက္မိတယ္~ ChunHa ကို ၾကည့္ရတာ ခ်က္ေကာင္းကိုပိုင္ထားပံုရတယ္~ ထို႔အတူကြၽန္ေတာ့ကို ေ႐ွ႕ထြက္ေစခ်င္ေနၿပီလို႔ယူဆမိတယ္~ အခ်ိန္ 9 ႏွစ္သာ ၾကာသြားခဲ့တယ္~ ဒီလိုႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျပံဳးေနတဲ့အျပံဳးမ်ိဳးကို ChunHa ရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ တစ္ရံတစ္ခါေတာင္မေတြ႔ခဲ့ဖူးပါဘူး~~ ကြၽန္ေတာ့ကိုသားအရင္းလို ေစာင့္ေ႐ွာက္ခ်စ္ခင္ပါေသာ္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျပံဳးႏိုင္စြမ္း ChunHa မွာ မ႐ွိခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္တယ္~ ကြၽန္ေတာ့ကိုျမင္တိုင္း ဝမ္းနည္းရိပ္ေတြသန္းေနတတ္တဲ့ ChunHa မ်က္ဝန္းေတြဟာ အျမဲတေစမ်က္ရည္ဝဲေနတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္~ အခုေတာ့~~~~~~

"တ..တကယ္ပဲလား..ေခါင္းေဆာင္"

ေပ်ာ္တာလား အံဩတာလား ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့အသံေတြတုန္ေနခဲ့တယ္~

"ဟုတ္တယ္ မင္းရဲ႕လက္စားေခ်ျခင္းကို စတင္သင့္ၿပီ.."

ChunHa က အားလိုအားရ ေျပာလိုက္ရဲ႕~~