Het einde komt nabij.
Louis Tomlinson.
Ik weet dat ik had gezegd dat ik vanaf vandaag weer zou beginnen. Toch heb ik tot half een geslapen. Met de dag gaat mijn lichaam meer en meer pijn doen. Eerst in bad denk ik. Langzaam strompel ik naar de badkamer. Geen zeep in je bad doen Louis. Ook niet perongeluk. Volgensmij zie ik er ongelofelijk dom uit terwijl ik naar het bad kijk dat langzaam volstroomt met warm water. Als dit mijn spieren niet doet rusten dan weet ik het ook niet.
"Louis? Waar ben je? Verdomme! LOUIS!?" Hoor ik Liam roepen en ik grinnik kort. "Liammie!" Roep ik terug en een luid gefrustreerd geluid verlaat Liams mond en hij loopt de badkamer in. "Verdomme je komt nooit uit bed. Ik dacht dat je weg was!" Zegt hij en hij kijkt me boos aan. "Sorry. Ga je me nu straffen omdat ik uit bed ben?" Vraag ik met een frons en Liam schud zijn hoofd. "Sorry, nee. Wat is dat op je been?" Ik kijk naar beneden en snap even niet wat hij bedoeld. "Waarom kijk je naar me? Viezerik!" Roep ik uit. "Nee, het bloed! Wat is er met je benen? Louis!" Hij loopt naar het bad en komt op de rand zitten. Nu valt het pas op. Kleine beetjes bloed komen uit enkele verse sneeën. "Ik... oh..." Zeg ik zacht. "Louis wees eerlijk, snijd je jezelf weer?" Liam bijt zijn lip en kijkt me aan. Hij weet het antwoord al. "Ja, je bent teleurgesteld he?" Op het moment heb ik werkelijk geen controle over de woorden die ik uitspreek. "Nee, Ja, ik weet het niet. Ik..." Liam zoekt naar de woorden maar kan ze simpelweg niet vinden. "Kom." Zegt hij simpel terwijl hij een handdoek pakt en wegloopt. Kom waarheen? Verward sta ik op en laat het bad leeg lopen. Druppeltjes bloed glijden langs mijn benen naar beneden. Doordat het gemengd is met water ziet het er veel dramatischer uit dan het eigenlijk is.
Liam loopt de badkamer in met wat kleding en gooit me de handdoek toe. Terwijl ik mezelf afdroog en Liam de deur op slot doet. "Niet je broek." Zegt Liam snel als ik aanstalten maak om mijn broek aan te doen. "Ben je stiekem homo en ga je me verkrachten?" Vraag ik en Liam lacht zacht. "Misschien!" Zegt hij met een lach en pakt een verbanddoos. "Lia-" "Shh." Zegt hij snel en ik zucht en ga zitten op de badrand.
"Benen wijd sletje van me!" Grinnikt Liam en ik lach harder dan ik eigenlijk wilde. Automatisch doe ik wat hij zegt. "Oke Daddy!" Lach ik en Liam lacht mee. Mijn gelach gaat over in gesis als Liam zonder waarschuwing aan de sneeën zit. Ik hou mijn kaken stijf op elkaar wachtend op een excuus van Liam die ik niet krijg. "Ik wilde sorry zeggen, maar toen besefte ik me dat jij jezelf deze ravage aan hebt gericht en jij eigenlijk sorry tegen mij moet zeggen dat ik dit nu moet doen." Zegt Liam na een korte stilte. "Nee, dat is niet hoe het werkt Liam. Mijn hersenen hebben mij dit aangedaan. Niet ik." Zeg ik zacht en Liam kijkt op. "Nog even en dan geef je Sky de schuld." Hij concentreert weer op mijn benen en even twijfel ik om hem te wurgen met zijn hoofd tussen mijn benen. Ik doe het niet, maar toch... Het had gekund.
"Klaar." Zegt Liam tevreden en ik zucht. "Moet dat echt?" Vraag ik terwijl ik aan het verband pulk. "Ja, ja dat moet echt." Hij mept mijn hand weg en ik kijk op. Twee serieuze ogen kijken me aan. "Louis ik geef om je en wil dat dit stopt. Ik wil niet dat je pijn hebt. Tuurlijk is het kut wat er is gebeurd, maar je moet erboven staan. Jij bent sterker dan dat. Je hebt zo veel meegemaakt en Skyler dumpt je en je doet alsof dat het aller ergste is wat er ooit met jou is gebeurd. Je houdt van haar, dat weet ik. Maar zoals ik al zei: er is je zoveel overkomen. Jij bent sterker dan dit. Weet je nog toen je gestopt was met snijden en je aan het helen was? Je was zo trots. Wij waren allemaal zo trots op jou! Ik wil niet dat je nu eerst weer naar het ziekenhuis moet van wegen je verwondingen. Je hebt kans dat ze dan willen dat je met een psycholoog gaat praten en dat je misschien wel naar een kliniek gaat voor depressieve mensen ofzo. Louis dat wil je toch niet?" Liam zijn ogen staan wanhopig. Mijn ogen glijden af naar het verband en langzaam schud ik mijn hoofd. "Zeg het dan!" Zegt Liam met de wanhoop in zijn ogen die nu ook is afgezakt naar zijn stem. "Nee, dat wil ik niet." Mompel ik en ik veeg ruw mijn tranen weg. Ik haat huilen. "Huilen is oke, Louis. We komen hier wel doorheen. Echt. Laat ons je dan wel helpen en word niet alleen maar boos op ons als we je aanwijzingen geven." Zegt Liam en opnieuw kijk ik op. "Oke." Zeg ik zacht en een kleine glimlach vormt op Liam zijn lippen, zijn ogen nog gevuld met bezorgdheid. "Beloofd?"
"Beloofd."
