WAR ZONES 2

CONFUSED

"Waarom denk je dat je Kevin heet?" Vroeg ik hem voor de zoveelste keer. We stonden nog steeds op het kerkhof te brainstormen wat we allerbij net hebben gezien, Harry zag zijn eigen graf blijkbaar en ik zag de persoon van het graf in levende lijven, zelfs zijn overleden vrouw. "Ik ben Kevin, Kevin Styles." Hij kreeg een geschrokken uitdrukking en rende terug naar de kerk toe. Hij bleef voor het raam staren. Hij zag zijn weerspiegeling. "Dit kan niet waar zijn hè, ben ik gaan tijdreizen?" Ik liep naar hem toe en legde mijn hand op zijn schouder. "Sorry...maar wat weet je allemaal nog?" Vroeg ik hem. Hij ging met zijn rug tegen het raam staan en begon na te denken.
"Dat ik net een engelse soldaat had neergeschoten, en ik had een paar mensen bevrijdt, ook ben ik zelf in mijn arm geraakt.." hij keek naar zijn arm maar er kwam een grote teleurstelling op zijn gezicht.
"Wat is er gebeurt?....." vroeg hij. Er rolden tranen over zijn wangen.

POV HARRY

#AFewHoursAgo

"Bzzzzz" "piep! piep!"

Ik opende mijn ogen en alles was wazig voor het eerste ogenblik. Waar ben ik? Wat is er gebeurt? Kwam als eerste in me op. Ik lag in het ziekenhuis dus vraag èen was al beantwoordt. Ik draaide me om en ik zag een machine. Ook zaten er naalden in mijn hand en om mijn been zat gips. Ik ben toch in mijn arm geschoten? Alles was verwarrend en vaag. Via het raam was een meisje naar mij aan het kijken, ze kwam me heel bekend voor... Sarah? Ik riep haar naam maar ze leek een beetje slaperig en blijkbaar schrok ze van mij. Ze rende gelijk weg. Sarah?
Ik haalde de naalden uit mijn hand en arm, ik stond op en hinkelde naar de uitgang. Ik zag een paar bewakers maar door mijn soldaat trainingen heb ik wel genoeg mensen leren te ontwijken. Sarah rende weg en ik wilde naar haar toe, maar ze was al uit het zicht. Toen ik voor het ziekenhuis stond zag alles er zo familiar uit. Ik ben in Bakersfield. Mijn geboorteplek, al ben ik hier heel lang niet meer geweest sinds de oorlog is begonnen. Het is heel veel veranderd, moderner vooral. Misschien is een ding nog hetzelfde... de kerk. Ik had gelijk, het zag er inderdaad nog hetzelfde uit. Ik ging naar de kaarsen kamer en stak ze aan, dat deed ik altijd, het was mijn manier om tot rust te komen, zo wist ik dat god bij mij was op het moment, zelfs al was hij het niet, het voelde magisch. Ik ging op mijn knieën zitten en het voelde als uren dat ik er was, totdat ik iemand hoorde achter mij, geen stem maar meer geluid van als iemand aankomt.

Ik schrok en draaide me om. Er stond een vreemd meisje in de deuropening naar mij te gluren. Wat moet dit voorstellen? Begon ze ook nog over ene Harry? Wie is dat?! Blijkbaar stond ik ook naast haar. Het begon nog vreemder te worden toen ze wegliep, we kwamen uit op het kerkhof en ze bleef stilstaan bij een grafsteen. "Kevin en Sarah Styles"
Dat kan toch niet? Ik zag Sarah vanochtend nog. En ik ben er ook nog, ze bleef maar ontkennen dat ik Kevin niet was, maar wie moet ik dan zijn? Ik ben nog nooit iemand anders geweest hoe zou ik iemand anders kunnen zijn? Dit is onnatuurlijk. Ik wilde een spiegel zoeken om bewijs te vinden dat ik echt mezelf ben. Maar ik zag geen een, toen bedacht ik me dat de kerk ramen weerspiegelen. Ik ging naar het raam toe en ze had gelijk. Ik ben Kevin niet.
Maar als ik mezelf niet ben? Wie ben ik dan wel?