Remember #SGC17

💎part 26💎

Είχα ηδη ετοιμαστεί ήταν ήδη 1 το μεσημέρι, πήγα μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξα το άσπρο μου φόρεμα.. Ηταν απλο δεν ειχα ορεξη αλωστε για επισημοτητες..

είχα αφήσει κάτω τα μαλλιά και φορεσα μαύρες μπαλαρίνες..

η πορτα του δωματιου μου χτυπησε και ο Liam εμφανηστηκε μεσα ντυμενος με ενα μαυρο κουστουμι..

"Πανεμορφη" μου ειπε και πηγε να ερθει κοντα μου αλλα τον προσπερασα γρηγορα και βγηκα απο το δωματιο..

κατεβηκα κατω και βγηκα απο το σπιτι.. πλησιασα το αμαξι του και τον περιμενα εκει.. λιγα λεπτα αργοτερα ειχαμε ηδη ξεκινησει..

μονο λιγη ωρα αργοτερα και ενιωθα πως περνουσαν αιωνες εκει μεσα.. δεν αντεχα να ειμαι κοντα του..

"ποτε φτανουμε;.." τον ρωτησα ξεφυσωντας.."σε πεντε λεπτακια θα εχουμε φτασει.." μου ειπε χωρις να παρει τα ματια του απο τον δρομο και ετσι και εγεινε.

Βγηκαμε απο το αμαξι και απο περασαμε την τεραστια εισοδο που υπηρχε στον τεραστιο κήπο ανεβηκαμε καποια σκαλοπατακια που οδυγουσαν στην πορτα του σπιτιου.. Αν θεωρεις σπιτι αυτο το παλατι..

Ειχα μεινει να το κοιταζω σαν χανος.. Ειναι τεραστιο.. Την πορτα ανοιξε μια κυρια.. Μολις ειδε τον Liam επεσε πανω του και τον αγκαλιασε..

"ποσο μου ελειψες αγορακι μου.." του ειπε και του χαιδεψε τα μαλλια..

"γεια σου κοπελα μου.." απευθύνθηκε μετα σε εμενα δινοντας μου το χερι της..

"Χαιρω πολυ! Αλικη " μου κουνησε χαμογελαστει το κεφαλι της και μας εκανε νοημα να μπουμε μεσα..

ο Liam επιασε το χερι μου.. πραγμα που με ενοχλησε αλλα δεν ειπα κατι.. και με πηγε προς τα μεσα..

"Αυτη ειναι η Ολγα.. Οικονομος του σπιτιου.. Αυτη με μεγαλωσε.." μου ειπε απατωντας σε ολες τις ερωτησεις μου..

με πηγε σε εναν μεγαλο χωρο με καθηστικο τεραστιες μπαλκονοπορτες και πολλα αλλα πραγματα που τον διακοσμουσαν..

"Να εισαι χαλαρη.. Μην ντραπεις και πανω απο ολα οπως ειπαμε ο εαυτος σου.." μου ειπε και ηρθε κοντα μου.. Επιασε το προσωπο μου στις παλαμες και με φιλησε απαλα στα χειλια μου..

"Συγγνωμη.." μου ειπε για το χθεσινο συμβαν υποθετω..

Δεν προλαβα να του πω τιποτα καθως ενας κυριος μπηκε στο σαλονι.. Ο μπαμπας του..

Θεε μου μοιαζουν τοσο πολυ..

Μας πλησίασε και μας κοίταξε σοβαρός.. Χαμηλωσα το κεφάλι μου και τότε μίλησε..

"Andrew Wilson" μου είπε και έτεινε το χέρι του ετσι ώστε να πιάσει το δικό μου..

"Αλίκη .. Αντερσον " του είπα με την φωνή μου σχεδόν να τρέμει..

Κοίταξε απλός τον Liam χωρίς να του πει τίποτα..

"Καθίστε.." Μας είπε και ο Liam με ταρακούνησε λίγο από το χέρι..

Έκατσε πίσω στον μεγάλο καναπέ και τον ακολούθησα και εγώ..

Κάθισα σχεδόν κολλητά σε αυτόν και αυτή την φορά του έπιασα εγώ το χέρι σφιχτά..

Με κοίταξε σχηματίζοντας με τα χείλια του να μην φοβάμαι..

Ο πατέρας του έκατσε στον διπλανό καναπέ και το βλέμμα του πήγε αμέσως στα χέρια μας..

Πήγα να το τραβήξω αλλά ο Liam δεν με άφησε..

"Λοιπόν.. Αλοκη " είπε ο Κ. Wilson κοιτώντας με..

"Μάλιστα.."είπα και ξανά κατέβασα το κεφάλι μου..

"Πως πάει το σχολείο; " ρώτησε και κοκαλοσα..

Ξερει;...

"Μια.. Μια χαρά Κύριε Wilson.." είπα ήδη αρκετά αναστατωμενη..

"Με το έχεις σκοπό να ασχοληθείς.. Αν επιτρέπεται.." Συνέχισε..

Αμμ δεν επιτρέπεται.. Μου ήρθε να του πω..

"Πατέρα δεν νομίζω να ήρθαμε εδώ για να μάθεις το μέλλον της Αλίκης .." του είπε ο Liam σώζοντας με..

Δεν το βλέπω να πηγαίνουμε εκείνη την εκδρομή..