SİYAHA BÜRÜLÜ UMUTLAR...

Kavuştuuk

<1 Ay Sonra>
Sonunda zamanı gelmişti. Kendimi affettirme zamanıydı. Albay sözünü tutuyordu. Şimdi Gece'yle Almina'yı odasına cağırdı. Bense oda kapısının önündeyim.
-Kızlar biliyorum şuan ona cok kızgınsınız. Ben istediğim için bunu yapmak zorunda kaldı. Hepsi benim kararımdı ve benim planımdı. Hem o değil de siz olsaydınız yine aynısı olacaktı. Bunu göz önünde bulundurun ve lütfen onu affedin. Sizi ayırdığım için ve onu hain olarak bildiğiniz için üzgünüm.(Albay)
-Albay ne oluyor neyden bahsediyorsunuz ? Anlamıyoruz. (Gece)
-Gelebilirsin Derin. (Albay)
İşte zamanı geldi. Kafam eğik bir şekilde geldim. Ağlıyordum. İlk defa ağlıyordum, içim acıyordu. Söz konusu kızlar olunca dayanamıyorum. Kafamı kaldırdım ve onlara baktım;
-Ö...öz...Özür dilerim be...ben mecbur kaldım (Derin)
Konuşamın devamını getiremedim sesim titriyordu. Kızlar bana şaşkın şaşkın bakıyorlardı.
-Sen ölmedin mi?(Almina)
-Evet Derin?(Gece)
-Kızlar size anlattım. Onun bir suçu yok. Benim planımdı (Albay)
*Gece'den*
Onu affetmeli miydik bilmiyorum ama on yıllık tanıdığım kız gözümün önünde ağlıyordu. Derin öyle hemen duygulanıp ağlayan bir kız değildir. Sadece çok sevdiği ve değer verdiği birine birşey olduysa ağlardı. Almina'ya döndüm 'Affetmeli miyiz ?' Diye soran gözlerle. O da bana baktı ve onay verdiğini belirterek kafasını salladı. Ben de ayağa kalktım Almina'da peşimden kalktı ve Derin'e doğru yürüdük tabii Derin biraz korktu ama ona sarılınca oda bize sarıldı. Onu affetmiştik çünkü o bizim için kendini tehlikeye atmıştı.
-Seni seviyoruz Derin.(Gece)
-Hâlâ güveniyor musunuz bana ? (Derin)
-Tabii ki güveniyoruz. Senin bir suçun yokmuş ki. (Almina)
Aslında itiraf etmek gerekirse Derin'i özlemiştim ama bize ihanet ettigini düşünerek bu özlemimi bastırmaya çalıştım. Ama onu hâlâ çok seviyoruz. Sevgimizden hiçbir şey eksilmedi.