Ben Pusem Erguvan. Dört yaşında annesi ölünce babası tarafından terkedilen dört kardeşin en küçüğü ve ailenin tek kızıyım. Annemin ölümünü doğru düzgün anlayamazken babam bizi anneme benzediğimiz için terk etmiş. Etmiş diyorum çünkü olayların bilincinde olamayacak kadar küçükmüşüm. 18 yaşına kadar abilerime ve ikizime teyzem baktı.
Şuansa ortaokulda tanışıp ta bu zamana kadar kardeş gibi büyüdüğüm Arel, Esila,Mayıs ve Aselle birlikte yaşıyorum. Ikiz abilerim ve ikiz kardeşimde bizimle birlikte tabi.
Bunca acının üstüne mafya bir kız,bir badgirl yada aşırı depresif birini bekliyor olabilirsiniz. Fakat ben tam tersine gülebilen ve mutlu olabilen biriyim. Ailem öldüğünde ve bizi bıraktığında hayatın bitmemesi gerektiğini öğrenmiştim. Babam yoktu zaten. Bizi sildiği gibi bizde onu silmiştik. Annemiyse hala özlüyordum. Yinede abim Anıl ve Arda ikizim Berk ve bana yaşamayı bırakmamamız gerektiğini öğretmişti. Onlarda böyle yaşamışti tabi.
Hayatımı seviyordum hatta. Hayallerimde vardı acılarımda. Acıların hayallerimizi bırakmamamız tam tersi daha sıkı sarılmamız gerektiğini hatırlatmıştı bana hayat. Tek fark buydu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen Hayırdır?! (DÜZENLENİYOR)
HumorHer kızın hayalleri toz pembesiymişmişmiş. Lan kemçük ağız film mi çekiyoruz biz? Düz normal hayat işte anasını satıyım. Pembe değil benim hayallerim. B*k rengi olmuş onlar yanlışlıkla.
