Hepimizin korktuğu bişey vardır değil mi? Evet bende korkuyorum,karanlıktan.En büyük korkum karanlık.İste o gün anladım korkunun yenilebilir bişey olduğunu. ( Yenilebilir derken yiyecek gibi degil )
Biz birgün pikniğe gittik.Gece geç saatte gittiğimiz için annemin kolunu bırakmiyordum.Annem şu içip gelicem dedi bende geliyim dedim ama annem iki dakika sürmez deyince orda kaldım.Baya bekledim herhalde bi saat olmuştu ama annem hala gelmemişti.Bende annemi aramaya gittim.Arkamdan bi hışırtı
geldi ben ark ama baktım ama hiç birşey yoktu inanamıyorum. Çok korkuyorum.sonra annelerin yani bizim oturdugumuz masayı buldum.Hic kimse yoktu.Rüya görüyorum sandım.Koluma vurdum.Ruya değildi. Oturdugun yerde ağlamaya başladım.Aniden aklıma bi fikir geldi yola çikabilirdim arabalar geçiyordu.Yola çıkmam için yolu bulmam lazımdı gelirken fenerli gelmiştik fakat fener bende değildi.
O da annemde kalmıştı.Ben taşlara tutuna tutuna çıktım.Yolu bulmuştum.Arbalar süratle geçiyor beni görmüyorlardi.Bende koşa koşa arabaları takip ediyordum.
Arkasalar bu benim ilk Hikayem ondan dolayi güzel olmamış olabilir .
