The witch's curse

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

Η στιγμή έκπληξής μου κράτησε πολύ λίγο. Αρκετή ώρα βέβαια, για να παρατηρήσω λίγο τον άντρα που βρισκόταν μπροστά μου. Στεκόταν ξυπόλητος στη μέση του δωματίου, φορώντας μόνο ένα μαύρο χαμηλοκάβαλο τζίν. Πρέπει πριν ανοίξω την πόρτα να έπαιζε μουσική, γιατί στα χέρια του κρατούσε ένα μαύρο γυαλιστερό βιολί. Άσπρη επιδερμίδα, μαύρα μαλλιά και μούσια. Ξεροκατάπια. Μείναμε να κοιταζόμαστε. Η στιγμή πέρασε. «Να φανταστώ πως για να μπουκάρεις έτσι μέσα στο δωμάτιό μου, ήρθες να με προιδοποιήσεις πως έπιασε φωτιά?» Η φωνή του ήταν πιο μπάσα απ' ότι περίμενα. Κοκκίνισα. «Εεεε...» είχα μείνει να τον κοιτάζω, σαν να μην είχα τίποτα να πω. Γύρισε ολόκληρος προς το μέρος μου φανερώνοντας το γυμνασμένο στέρνο του. «Πάντως αν έχει όντως πιάσει φωτιά, καλό θα ήταν να το πείς τώρα.» Άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου. «Ξέρεις, για να μην καούμε.» Το μυαλό μου φάνηκε να άρχισε να λειτουργεί όταν έφτασε ακριβώς μπροστά μου. «Όχι δεν... θέλω να πω, νόμιζα πως αυτό ήταν το δωμάτιό μου, είμαι καινούρια εδώ.» Γαμώτο, ακουγόμουν σαν χαζή. Ή σαν παιδάκι. Και τα δύο κακά. Τα χείλη του φάνηκαν να ανασηκώνονται σ' ένα στραβό χαμόγελο. Ξεροκατάπια ξανά. Έκανε ένα βήμα ακόμη και βρέθηκε εκατοστά από το πρόσωπό μου. Το χαμόγελο χάθηκε. «Τότε, βγες έξω.» Η ανάσα μου κόπηκε. Στην έκφρασή του υπήρχε μια παγωνιά και ο τόνος του, μπορεί και να ήταν ιδέα μου, αλλά μου φάνηκε απειλητικός. Χαμήλωσα το βλέμμα και αφού ψέλλισα ένα συγνώμη, έκανα μεταβολή και βγήκα γρήγορα απ' το δωμάτιο. Η πόρτα βάρεσε πίσω μου. Μάλλον τον τσάτισα. Αλλά τι ήταν αυτό? Αφού ξαναβρήκα την αναπνοή μου, κοίταξα τριγύρω, μόνο για να διαπιστώσω πως το δωμάτιό μου ήταν ακριβώς δίπλα απ' το δικό του. Την κάτσαμε...

***

Αφού πέρασα πέντε λεπτά κλεισμένη στο δωμάτιό μου, για να ξεπεράσω την ντροπή μου, σηκώθηκα, πήρα βαθιά ανάσα και ξεκίνησα για την τάξη. Ποιος με είχε καταραστεί θα 'θελα να 'ξερα. Μάλλον η θεία μου. Μαζί με την πρώτη επιταγή για τα δίδακτρα μου σ' αυτό το μέρος, πρέπει να έστειλε και δυο κατάρες. Πρέπει να ήταν διάλειμμα, γιατί η μεγάλη σκάλα ήταν γεμάτη μαθητές. Άλλοι κοιτούσαν περίεργα, άλλοι απλά δεν έδιναν σημασία. Προχώρησα και βγήκα από το κτήριο, με γοργό βήμα. Κρατούσα τα βιβλία κοντά στον κορμό μου, προσπαθώντας να ζεσταθώ .Έφτασα έξω από το κτήριο των τάξεων. Τώρα? Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει. Μπήκα από την γκρι βαριά σιδερένια πόρτα και ακολούθησα τον φαρδύ διάδρομο. Σε αντίθεση με τους κοιτώνες, σ' αυτό το κτήριο δεν κυκλοφορούσαν πολλοί μαθητές. Κοίταξα το πρόγραμμά μου. Αίθουσα Α22, πρώτος όροφος. Ανέβηκα τα στενά σκαλιά κι έφτασα σε έναν στρογγυλό χώρο. Στη μέση υπήρχε μια κολόνα και γύρω- γύρω αίθουσες. Πάνω στις πόρτες ήταν κολλημένα καρτελάκια με τους αριθμούς των τάξεων . Η Α22 ήταν ανοιχτή. Κρυφοκοίταξα μέσα. Δεν υπήρχε κανείς. Μπήκα μέσα και κοιτάζοντας τις τρεις σειρές από θρανία διάλεξα το τελευταίο, δίπλα στο παράθυρο. Άνοιξα το τετράδιό μου και περίμενα.