The witch's curse

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

Μου φάνηκε σαν να πέρασε ένας  αιώνας. Αντιλαμβανόμουν την διάρκεια του φιλιού, δεν μπορούσα όμως να σταματήσω, λες και το κομμάτι του εγκεφάλου μου που έδινε τις εντολές είχε απενεργοποιηθεί. Άρχισα να ζεσταίνομαι παρά το κρύο. Ένιωθα τα χέρια του στη μέση μου σαν πύρινες λαβές, απολαυστικό και αβάσταχτο ταυτόχρονα. Τα χείλη του πιέζονταν δυνατά και απαιτητικά στα δικά μου κι ένιωσα ένα κύμα συγκίνησης, χωρίς να καταλαβαίνω ακριβώς το γιατί. Ξαφνικά, τα χέρια του με  απομάκρυναν μερικά εκατοστά, απαλά αλλά σταθερά. Αντιλαμβανόταν κι αυτός ότι υπάκουα σαν μαριονέτα? Τι μου συνέβαινε? Με κοίταξε λαχανιασμένος. Είχα την εντύπωση ότι τον κοίταζα σαν χαζή, μη μπορώντας να βρω την φωνή μου. Με κοίταξε διερευνητικά. "Σε ξέρω!" Το είπε παθιασμένα, σαν να ήθελε ο ίδιος να το πιστέψει. Επανήλθα στην πραγματικότητα και τραβήχτηκα -με δυσκολία- μακριά του. "Δεν ξέρω πως συνηθίζετε εσείς εδώ πέρα, αλλά εγώ δεν συνηθίζω να φιλιέμαι με ξένους." Δεν συνήθιζα να φιλιέμαι γενικά. Προσπάθησα να ακουστώ αυστηρή και προσβεβλημένη, αλλά το λαχάνιασμα έκανε την φωνή μου πνιχτή. Μου χαμογέλασε, ένα λαμπερό χαμόγελο, χωρίς ίχνος μεταμέλειας στο πρόσωπό του. " Μα εγώ δεν είμαι ξένος. Μιας και θα περάσεις τη νύχτα στο δωμάτιό μου, μας συμφέρει να δηλώνουμε, τουλάχιστον, γνωστοί." Έμεινα για λίγο, να τον κοιτάζω άφωνη. "Δεν είσαι στα καλά σου... Δεν περιμένεις στ' αλήθεια πως θα συμβεί κάτι μεταξύ μας...? Δεν σε ξέρω καν και μόλις μου επιτέθηκες !" Ακούστηκε γελοίο, αν και πιο σοβαρή δεν θα μπορούσα να είμαι. "Και πριν τι έγινε...? Πως λιποθύμησα? Θυμάμαι...να έρχεσαι κατά πάνω μου..." Τύλιξα τα χέρια γύρω απ' τον κορμό μου, ξαφνικά παγωμένη. Εκείνος συνοφρυώθηκε. "Νόμιζα πως σου εξήγησε ο Κάρλ..." Άρχιζα να χάνω την υπομονή μου. "Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να ακούσω οτιδήποτε έχετε να μου πείτε εσείς." Κακό μεν, αλλά με τους αψυχολόγητους που είχα μπλέξει...Το αγόρι με πλησίασε με αυτοπεποίθηση, αλλά προσεκτικά. "Μιλάμε τόση ώρα και δεν έχουμε συστηθεί. Εγώ είμαι ο Κάσπαρ, βέβαια οι φίλοι με φωνάζουν Κας." Πολλά είχαμε κάνει ενώ δεν είχαμε συστηθεί. Μια ζεστασιά με διαπέρασε στο άκουσμα του ονόματός του, σαν να ήταν κάτι γνώριμο από παλιά, αν και ήμουν σίγουρη πως δεν είχα ξανακούσει αυτό το όνομα. Ήταν υπερβολικά ασυνήθιστο. Έγνεψα, πιστεύοντας πως μια χειραψία θα ήταν γελοία μετά το προηγούμενο φιλί. "Φέιθ", είπα. Ο Κάσπαρ κοίταξε γύρω μας ανήσυχος, σαν να είχε αντιληφθεί κάτι που εμένα μου διέφευγε. Με κοίταξε προβληματισμένος. "Κοίτα, εδώ που είμαστε είναι επικίνδυνο... Το ξέρω πως σου ακούγεται σαν δικαιολογία αλλά πραγματικά θα ήταν ασφαλέστερο να πάμε στο δωμάτιό μου...ή έστω στο δικό σου", πρόσθεσε βλέποντας την έκφρασή μου. Ήμουν σίγουρη πως το δίλημμα φαινόταν ολοφάνερα στο πρόσωπό μου. Αναστέναξε. "Πίστεψε με, αν μείνουμε εδώ λίγο ακόμη, θα γνωρίσεις κάτι πολύ χειρότερο από τους φρικτούς καθηγητές αυτού εδώ του σχολείου, και λαμβάνοντας υπόψη το πόσο τρομακτικοί είναι, μιλάμε για μεγάλη γκαντεμιά." Το τελευταίο το είπε με μία υποψία χαμόγελου. Αναστέναξα ηττημένη, σίγουρη πως δεν θα γλίτωνα τόσο εύκολα. "Εντάξει", είπα, "αλλά θα πάμε στο δικό μου δωμάτιο, κι αν προσπαθήσεις να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση σαν την προηγούμενη, θα φωνάξω βοήθεια", πρόσθεσα, προσπαθώντας να διώξω αυτό το ευχαριστημένο χαμόγελο απ' το πρόσωπό του, χωρίς επιτυχία. Παραμέρισε τα κλαδιά της ιτιάς και μου έτεινε με το χέρι του το κατηφορικό, σκοτεινό μονοπάτι. "Μετά από σας." Βγήκα με παραπάνω αυτοπεποίθηση στη σκοτεινή βραδιά, αναρωτούμενη αν θα έβγαζα την δεύτερη νύχτα μου στο πιο περίεργο σχολείο του κόσμου.