-CHAPTER EIGHT-
Black’s POV
I’m now sitting here. Ewan ko bah, wala akong ibang matakbuhan ehh, rooftop lng talaga.
Ako lng din kasi ang may access ditto, well, except mom and dad.
Bakit ako andito? Ewan ko, tumakbo ako ehh.
Bakit ako tumakbo? Natakot kasi ako.
Bakit ako natatakot? Ewan ko. Pero kung saan ako natatakot, yun alam ko yun.
Hindi nman kasi ako yung taong umiiyak basta-basta. Simula nung unang sinaktan ako nng epal nay un, wala na, nagung ganito na ako.
Kanina, nung tinanong nya ako, hindi ako makasagot. Hindi ko nga alam kung bakit ako nagkaganun ehh, natakot ako sa kanya, at hanggang ngayun, natatakot ako sa anong mangyayari.
Kahit bata pa kami nun, iba na yung pakikitungo nmin sa isat-isa. Yung parang MU, ganun ba. OA kami nung bata kami, as in hindi pweding masaktan ninuman kahit niisa sa amin.
Pero iba ehh, far from expected, WAY TOO FAR FROM EXPECTED. Siya na mismo, siya mismo yung taong sinaktan ako and the reason behind all of this.
Blue’s POV
I’m here.
Catching my breath.
I’m finally here.
Code: I HATE BLUE
Ang sakit ehh nuh? Pati code nitong rooftop ganito ehh, ang laki talaga ng galit sakin nitong mahal ko.
Oo, you’re right. Mahal ko siya. Akala ko nadala lang ako sa imosyon ko pero hindi ehh, matagal na pala. Sobrang matagal ko na shang mahal.
Eto yung mahirap ehh, mahal ko na pala, sinaktan ko pa, pinakawal ko pa.
Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhh sh*t!
Stupid right? Yep! I’m one hell’a stupid sh*t!
“I love you black. I will get you, if that’s the last thing I’d do.”- I cried to myself.
God bless :*
