Aslında benim için iyi di ama sevdiğim bir insana orda bırakmak ya da seni sevenleri orada bırakmak çok zordu. Ama bu hayat insana neler yaptırır bilemezsin zoruna gider ama alışır insan hem alışmaktan başka çarelemizde yoktu. Burası yavaş yavaş hoşuma gidiyordu güzeldi , sessiz,sakin iyi di yani ama sevdiklerimiz de olsa fena olmazı. Neyse ben kendime ne kadar onu unuttum desm de yalandı çünkü seviyordum başka bişey yapamıyodum unutamıyordum sürekli aklımda çıkmıyordu bir saniye özlüyordum ama çok ağlamıyordum çünkü alışıyor insan zaman geçtikçe zorlanıyor ama napsın? Bi ara kuzenimle konuşmuş benden habersiz kızıyordum ama napim olan olmuş arkadaş .
"Sümeyra nasıl ?"demiş
Kuzenim de kızgın ya ona direk "Sanane" demiş. Sonra yavaş yavaş şunu demiş" Ben hala onu seviyorum" diye kuzenim pek inanmamış ama sonra doğru olduğuna inanmış. Zaman geçti 1 hafta sonra bana anlattı şok oldum ama seviyordum o kadar çok hoşuma gidiyordu ki elimden gelse sarılacakım halbuki ona kızgınım, kırgınım beni defalarca kıran bir insanı seviyorum sonuçta herkes yapamam zordur İçimde bir heves vardı umut vardı. Belki de bazen gitmek gerekir değerini bilmesi için sonuçta o kadar büyük laflar eden insan beni seviyordu ama o hiç vazgeçmemisti ki sadece biraz kızgın ve kırgındı...
