Blind Love

2. De tweede keer

Als Femke de volgende dag wakker wordt, staat er meteen een glimlach op haar gezicht. Ze heeft gedroomd, over hem. Ze heeft gedroomd dat ze samen in een bootje zaten, varend over het meer. Her was rustig, en stil. Ze hoefde nergens meer aan te denken, alleen aan hem. En toen werd ze wakker, het was een droom. Femke wist dat zo iets haar nooit in het echt zou overkomen. Ze had nog nooit een vriendje gehad, niemand vond haar leuk. En zelfs al zouden ze haar leuk vinden, ze had toch zeker geen tijd voor een vriendje. Dit was het laatste jaar van de middelbare school, ze moest dit jaar examen doen. No way dat ze tijd had voor een vriendje.

"Goedemorgen slaapkop." Haar vader zit al aan de ontbijt tafel als Femke naar beneden loopt. "Lekker geslapen?" Femke denkt meteen terug aan haar droom en krijgt weer een glimlach op haar gezicht. "Ja..." Dromerig gaat ze aan de tafel zitten en pakt een bord. Haar vader kijkt haar verbaasd aan, maar zegt niks. Als Femke klaar is zet ze haar bord, beker en bestek op het aanrecht en loopt naar de woonkamer. Het is zaterdag, dus vandaag hoeft ze niks te doen. "Oh, Femke?" Femke kijkt haar moeder, die net is binnengelopen, aan. "Ja?" "Zou jij vanmiddag even naar de winkels willen gaan voor wat boodschappen, want wij zijn er niet? Het lijstje hangt aan het prikbord." "Oke." Femke zucht, daar gaat haar vrije dag. "Waar gaan jullie heen dan?" "Het ziekenhuis, een voor controle van mijn hart en papa gaat mee." Femke knikt. "Is goed, laat me de uitslag even weten." Femke's moeder is geboren met een zwak hart, en moet daarom regelmatig naar controle. Gelukkig gaat alles nog goed, als ze haar medicijnen maar neemt. "Is goed, zullen we doen."

Femke loopt rond 2 uur naar de winkels. Ze zijn gelukkig dichtbij dus is ze ook zo weer terug. Vanaf haar huis kun je er op twee manieren komen. Langs wat kleine steegjes en weggetjes of door het park. Meestal gaat Femke langs de steegjes, want dat is binnendoor. Maar na het boodschappen doen heeft Femke wel zin om een wandeling door het park te maken. Ze voelt zich veilig in dit park. Ze kwam er altijd als ze ruzie had met haar ouders of gewoon wou denken. De plek betekende veel voor haar. En dan vooral haar bankje. Het was natuurlijk niet echt HAAR bankje, maar ze zat er vroeger bijna elke week wel een keer. Ze was vaak verdrietig, gelukkig gaat nu alles beter. Ze kan veel beter opschieten met haar ouders, en ze piekert niet meer zo vaak. Daarom ze er al een hele tijd niet geweest. Femke loopt stralend door het park. Het is haar tweede thuis. Ze kijkt naar de eendjes die rustig dobberen op het water. Naar de mooie bloemen die elk jaar weer meer worden en naar kinderen die lachend in de speeltuin spelen. Alles is hetzelfde, en dat is zo fijn. Femke heeft verandering altijd al moeilijk gevonden. Als ze eenmaal gelukkig is, wil ze dat niks meer veranderd. Maar toch is er iets anders vandaag. Femke ziet het als ze naar 'haar bankje' loopt. Het bankje is niet leeg. Er zit een jongen op. Alex. Femke weet niet wat ze moet doen. Dat ze gister gepraat hebben betekent niet dat ze vrienden zijn, toch? Femke blijft aarzelend staan en nietwetend wat ze moet doen. Ze blijft maar piekeren en uiteindelijk gaat ze toch naar hem toe. "Hey Alex, ik ben het, Femke."