Payphone | Kluivert

vijf

Caroline 

Al mijn tijd verspilt aan een jongen die me zo snel als het kon verving voor een ander meisje. Al die avonden dat ik naar zijn voetbalwedstrijden ben gegaan. Gejuicht heb voor mijn vriendje. De daarop volgende ochtenden opstond met een schorre stem omdat ik zo hard geschreeuwd had. 

"Alles voor mijn favoriete voetbalspeler, voor mijn favoriete jongen op de wereld," zei ik altijd als Justin vroeg of het wel ging. 

Inmiddels zit ik hier op een bankje in het park. Het is pikkedonker en ik zie op een kerktoren dat het al twaalf uur is. Slapen durf ik hier niet dus wil ik de hele dag opblijven. Een plan heb ik al gemaakt. Morgenochtend ga ik om tien uur naar Justin's appartement om mijn spullen te halen. Hij moet namelijk morgen om een uur of negen naar zijn training toe. Vervolgens reis ik af naar het huis van mijn ouders. 

Ik moet nu niet meer denken aan alles wat er gebeurt is tussen ons. Het enige wat op dit moment nog telt is morgen. Het enige wat op dit moment nog telt is de toekomst. Daar moet ik me volledig op gaan richten. Ik kan wel allemaal aan hem denken maar dat gaat me niets verder helpen. Maar toch ... 

Ik heb Justin mijn liefde gegeven. Al de liefde die ik in me had maar de liefde die ik van hem gekregen heb was weg. Die liefde heeft hij gegeven aan dat meisje, dat meisje waarmee hij in bed lag. Waar is de tijd gebleven? Waar zijn de plannen gebleven die we samen maakten voor de toekomst? Die toekomst is nu weg... 

En nu zal Justin daar in zijn woonkamer liggen met dat meisje. Hij verwacht waarschijnlijk dat ik morgen weer bij hem op de stoep zal staan en dat ik totaal fijn zou zijn. Dat er niets met me aan de hand is en dat ik hem zo weer zal vergeven. 

Wat verwacht hij dat ik zeg? "Ja Justin. Sorry dat ik gisteren ben weggelopen toen ik je naakt met een ander meisje in ons bed zag liggen.." Ja, tuurlijk.. 

Maar ik verwacht het ook niet van je Justin. Ik verwacht het ook niet dat je begrijpt wat ik nu voel want natuurlijk begrijp je me niet. Je bent echt een vreselijke jongen om me zo in de steek te laten. 

Al die tijd die ik in onze relatie heb gestoken. Al die tijd voor niets. Ik herinner me die ene keer dat ik gespijbeld heb van school om samen met jou drie dagen naar Berlijn te gaan, waar we ook onze eerste kus hadden. Ik had me ziek gemeld met de stem van mijn moeder. Mijn ouders waren op vakantie dus die merkten niets. We hadden toen nog geen relatie. 

"Dit waren de beste dagen van mijn leven," zei je toen we op de terugweg in de trein zaten. "Zulke dagen wil ik meemaken met jou." 

Ik kan je armen nog om me heen voelen. De manier waarop je naar me keek. Alsof ik het enige en het mooiste meisje op de aarde was. Ik sloot mijn ogen en drukte mijn lippen op de jouwe. We waren voor elkaar gemaakt, zo voelde het, maar dat bleek allemaal helemaal niet waar. 

Nu.. Nu zit ik hier op een bankje in het park. Allemaal enge mensen komen voorbij maar ze gunnen me geen blik. Ik zit hier te staren naar de maan, zonder jou ..