Payphone | Kluivert

acht

Caroline 

Nog twee uur voordat ik naar ons appartementje kan. Ik verlang naar een nieuw paar kleding en misschien een warm bad. Ook al is mijn jas inmiddels opgedroogd, ik heb het nog steeds koud. Justin zal toch de hele dag weg zijn en dus kan ik dat best doen. De winkels zijn inmiddels open en dus ga ik naar de Albert Heijn om een ontbijt te halen van die paar cent die ik heb. 

In de winkel spelen ze het liedje Payphone. Dit doet me denken aan Justin. Aan hoe ik gisteravond iemand probeerde te bereiken, wat vervolgens niet lukte. 

"If happy ever after did excist. I would still be holding you like this.." 

Een traan glijdt over mijn wang. Opnieuw, misschien al de tiende keer in een korte tijd, begin ik te huilen. 

"Wat is er meisje?" 

Het is een oud vrouwtje die haar hand op mijn schouder legt. 

"Wat zit je op het hart?" 

Ik zucht en het vrouwtje slaat haar armen om me heen. 

"Rustig maar," mompelt ze. "Ik weet zeker, wat het ook is. Dat het goed zal komen." 

Ik glimlach door mijn tranen heen. "Dank u wel mevrouw. Ik denk ook dat het goed zal komen." 

Ik weet nu wat ik moet doen. Ik moet terug gaan naar Justin. Vandaag moet ik in het appartementje blijven en dan moet ik alles met hem uitpraten als hij vanavond thuis komt. Dan zal ik pas echt weten waarom Justin het heeft gedaan en dan kan ik als nog de keuze maken om bij hem weg te gaan. Ja! Dat moet ik doen. 

Ik neem afscheid van het vrouwtje en ga op zoek naar een ontbijt. Uiteindelijk besluit ik voor die paar cent die ik heb twee bolletjes te kopen en een flesje water. Ik reken ze af en loop weer terug naar het bankje waar ik eerder ook gezet heb. 

Tijdens het eten denk ik na. Het zal moeilijk worden maar ik wil Justin ook een kans geven om zich te verdedigen. Of het door de droom komt of door het vrouwtje, dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat het de beste beslissing is. Niet dat ik hem meteen vergeef, nee echt niet! Maar ik wil hem wel een kans geven. 

Nadat ik de twee bolletjes opgegeten heb en mijn flesje half heb opgedronken begin ik op weg te gaan naar het appartementje. Ik merk dat ik best wel ver gelopen heb gisteravond want het duurt lang voordat ik bij het appartementje aankom. Maar dit vind ik niet erg. Zo heb ik tijd om na te denken wat ik ga zeggen als ik de jongen straks zie staan. Het liefste zou ik in zijn armen vallen en huilen, heel hard huilen, maar dit kan niet want hij is vreemd gegaan en hij houdt niet meer van mij..