A/N: Annyeong, chingus~~~ after so many yearssss (lol exaggerated ata) naibalik ko na ang paga-update nitong story na 'to. My first ever story here in Wattpad. Haha. Di bale, this time, mas dadalasan ko na paga-update at hindi na ako tatamarin. Ibabalik ko na sina Ella and Bryan! Binago ko na almost lahat nitong story. So.... sa mga readers ko (kung meron man) eto na. Inayos ko na. busy kasi ako masyado sa asawa kong si Dyo kaya napabayaan ko na 'to. Mianhe~
Enjoy reading guys! Comments are HIGHLY APPRECIATED. Gusto kong malaman ang reactions niyo. Nakakatuwa kayang magbasa ng mga comments (kahit di na votes. Wahahaha joke) mwaah~~~
***
Prologue
Sabi nga nila, kapag wala ka rawng 'crush', abnormal ka raw. Ako? Hindi ako naniniwala sa ganun. I'm already 4th year highschool yet hindi ko pa nai-experience ang ganyan. At wala akong pake.
Kadalasan, nagde-daydreaming ang iba na darating daw ang so called 'prince charming' nila to marry them someday. Iniimagine na nangyayari din sa kanila ang mga love stories na nage-exist lang naman sa mga books and movies. At big deal din sa kanila ang salitang 'FOREVER'.
Some are also setting their 'relationship goals' kahit single pa lang sila. Posting bitter posts on FB, uploading mushy and sweet photos on IG while celebrating their first monthsary, etc. Kulang na lang yata ay pati weeksary nila i-celebrate nila.
Hindi ako bitter. Naguguluhan lang talaga ako kung bakit inaaksaya pa ng mga tao ang oras nila para sa 'love' thingy na yan. At kapag natapos ang relasyon, iiyak-iyak. Why do we need to love if this will just hurt us in the end? Because for me, it's just a waste of time. A very waste of time.
"Ay, hinayupak ka!" I'm busy reading my essay for our Social Studies subject (yeah I know walang connect ang essay ko sa subject na 'to. Ewan ko sa teacher ko), bigla akong may nakabunggo pagliko ko sa may hallway. Naglaglagan ang ilang books na dala ko pati ang iilang papers ng enhancements na nakasipit dito.
"Naku naman, oh." Bulong ko habang pinupulot ang mga nagkalat kong gamit sa sahig. Great. Di man lang ako tinulungan nitong lalaking 'to na nakabunggo sa'kin. Tumingala ako sa kanya. Naka-earphones siya at nakapamulsa pa habang bored na nakatingin sa'kin. Then after a while, inismiran lang niya ako at nagpatuloy sa paglalakad. Like what the heck?! Hindi man lang siya nag-sorry?! Hindi man lang niya ako tinulungan?!
Inis akong tumayo at tinignan ng masama ang lakaking naglalakad na palayo. Bwisit ka. Kung sino ka mang schoolmate kong antipatiko, matisod ka sana. Argh!
I've never felt this kind of anger towards any person kundi sa kanya lang. Sumobra na ang pagiging antipatiko niya. Sobra na! At 'pag nagkita kami or nagkasalubong ulit, I swear. I'll hit him hard.
***
A/N part 2: Naitawid ko rin ang panibagong prologue. Comment lang guys kung gusto niyong ipagpatuloy ko pa ang paga-update. I want to know your reactions. Pwede niyo ring i-suggest ang mga trip niyong mangyari sa storya. Feel free to PM me. Kamsahamnida~~~
BINABASA MO ANG
Di Ko Alam [JaDine] REVISED
Fanfiction[MAJOR REVISED] Minsan ba, naisip mo sa buhay mo kung saan at kailan nagsimula ang nararamdaman mo para sa isang tao? Sigurado ka bang pag-ibig na nga ito?