Time 4 Revenge

Proloog

Belangrijk; Voor je dit boek leest, is het wel van belang dat je Gedwongen Liefde hebt gelezen. Anders ga je het niet begrijpen. Much love.
In samenwerking met @SchrijfsterAmina

-

Op trillende benen liep ik heen en weer in het ziekenhuis.

Mijn harte klopte 40km/u en helder nadenken kon ik niet.

Van Alles ging door mijn hoofd heen. Hoe? Wat? Wie? Waarom?

Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Soufouan zit toch vast? Wie is nu de schuldige die ik aan kan wijzen?

Ik begrijp het allemaal niet meer.. Van iedereen Amine? Je kon mij op z'n minst dood schieten, waarom kies je Amine uit?

Bij Amine heeft niemand een reden om hem iets aan te doen. Niemand!

Wie haat Amine zo erg dat die gene hem dit heeft aangedaan?

Tranen rolde over mijn wangen. Ya rabbi! Laat hij het overleven..

Ik kan niet zonder Amine. Ookal was ik een lange tijd niet meer samen met hem en net op het nippertje niet helemaal officieel gescheiden.

Ik hou wel van hem. En je beseft pas wat je had als je het hebt verloren.

Believe me..

"Aicha, wat doe jij hier?! Heb jij mijn zoon aids gegeven?! A kehba!"

Geschrokken keerde ik me om en zag Amines moeder achter me staan.

Het voelde alsof liters tranen naar boven kwamen. Haar steun.. Haar steun zou ik op dit moment nodig hebben. Geloof me.

Wie is dichterbij Amine dan zijn eigen moeder? Zij is de laatste waarmee ik meer ruzie wil dan dat we al hebben.

Maar toch op een of andere manier kwam er woede omhoog.

Hoe durft zij nog te praten? Ik wil haar nergens de schuld van geven..

Maar stel je voor he, stel je gewoon voor dat zij nooit kwam stoken tussen mij en Amine. Stel je voor dat ze Soufouan nooit zou geloven..

Stel je voor dat het dan niet zover uit de hand zou gelopen zijn tussen mij en Amine. Dat hij nooit vreemd zou gaan.. En nooit Aids zou hebben gekregen..

En daar door ook niet precies op dat moment met mij op die ene plek stond.

Stel je voor dat dit dan allemaal niet was gebeurd?

Verschillende emoties komen naar boven. Verdriet en woede. Ik weet dat zij er niks aan kan doen dat ze Soufouan geloofde.

Hij kan mensen goed manipuleren. Dat weet ik als de beste. Maar nu dat allemaal boven water is gekomen kan ze mij toch op z'n minst steunen?

SubhanAllah, ze weet wat ik allemaal heb moeten doorstaan toch?

Ik schudde met mijn hoofd. "Wollah niet. En dat weet u!" Zei ik met een trillende stem. Ze keek me vol afschuw aan. "Jij hebt mijn zoon verpest! Het is jouw schuld!"

De tranen bleven over mijn wangen stromen. Het voelde alsof ik van binnen in brand stond.

Aan de ene kant. Stel dat Amine mij nooit was tegengekomen?

Dunya kwam de wachtkamer binnen gelopen en keek van mij naar haar moeder.

Ik kon duidelijk aan haar zien dat ze overstuur was. Haar ogen waren vuur rood van het huilen. En haar gezicht zag bleek.

Hoe anders? Haar broertje.. Haar hart. Haar alles lag misschien wek te sterven.

Bij die gedachtes daar aan voelde ik mijn maag gewoon draaien. Amine kan en mag niet dood. Niet op deze manier.. Dat verdiend hij niet. Wollah.

"Yemma wat schreeuw je tegen haar?! Jij weet dat ze van Amine hield a yemma! Ik begrijp niet dat jij nog steeds achter die Soufouan staat!"

Dunya liep naar me toe en gaf me een knuffel. Ik barstte in tranen uit met mijn gezicht hangend op haar schouder terwijl ik haar stevig vasthield.

"Ik was er gewoon bij! Hij kwam naar me toe om me alles te vertellen.. Hij zei me nog dat hij van me hield Dunya.. Ik zag en voelde gewoon hoe hij in elkaar zakte! Het is mijn schuld!"

Tranen bleven over mijn wangen rollen. Mijn ogen begonnen gewoon te branden van de tranen. En mijn gevoel van binnen kon ik gewoon weg niet beschrijven.

Het voelt alsof een stuk van mijn hart opnieuw weg wordt getrokken. En ondanks ik dit gevoel vaker heb gehad. Blijft het elke keer pijnlijk..

Ik wil mijn man gewoon niet kwijt? Misschien ben ik raar.. Dat ik hem nu pas weer zo zie. Maar dat komt er van als je iemand gewoon niet genoeg waardeert.

Ja, hij heeft mij in de steek gelaten. Hij is inderdaad vreemd gegaan.

Maar dat neemt niet weg dat hij voor mij echt een goede man was voor dat Soufouan begon te bemoeien in ons huwelijk.

Plotseling hoorde ik de deur van de wachtkamer open gaan.

Ik liet Dunya los en keek vol angst naar de arts die in de deur opening stond.

Het voelde alsof mijn hart het elk moment zou kunnen begeven.

Dit is gewoon het moment waarbij we te horen krijgen hoe het met Amine is.

Want zelf mochten we niet bij hem in de buurt komen gedurende de operatie of wat dan ook die aan de gang was.

Dunyas moeder stond voor de arts en smeekte hem of hij haar zoon beter zou maken. Meskiena..

Maar ondanks het gehuil en gesmeek van Dunyas moeder die je hart zou verscheuren als je het zag..

Kon zien aan de blik van de arts dat hij hoe graag hij ook zou willen de wens van haar niet in vervulling zou kunnen brengen.

"Helaas mevrouw.. We hebben alles geprobeerd maar het mocht niet b-"

En dat was het moment dat alles zwart werd voor m'n ogen.

"Amine.. Geloof me. Dit zal ik niet zo laten. De gene die jou van mij heeft afgepakt.. Die gene zal voelen wat jij voelde.. Believe me.. Time 4 revenge."