İstanbul'da Ara Sokak

Fesleğen Saçlı Kaçık

-Hey! Söylesene neden kadınlar sevilmez? Neden ciddiye alınmaz? Neden her gece yatarken saçları okşanmaz, oysa her bir telinde şiir yok mu o saçların? Hepsi neden bir masalda yaşamak zorunda?
-Neden genelliyorsun ki? Kadınlar diye bir genelleme yapma! Anlattıklarının her kelimesi sensin!..
-Tamam, düzeltiyorum. Söylesene neden sevilmiyorum? Neden ciddiye alınmıyorum? Neden her gece yatarken saçlarım okşanmıyor oysa her bir telinde şiir yok mu saçlarımın? Hep neden bir masalda yaşamak zorundayım?
Oldu mu?
-Kesinlikle!
Rahatlığı canımı sıkıyordu. Sessizliği içimi acıtıyordu. Çayımdan bir yudum aldım o da sigarasından derin bir nefes çekti ,sanki tüm evreni nefesine sığdırmak ister gibi, ve devam etti
-Sen önce kendini tanımalısın. Saçının her telindeki şiiri sen okumalısın. Kendini duymalısın. Senin içinde öyle yaramaz bir çocuk var ki, asla susmuyor; sevgiye muhtaç, uçurtması tel örgülere takılmış, dizleri kan içinde... Üflesen geçecek, ama sen kendine o kadar kapalısın ki! Kendini dinle Defne! "İnsan en çok kendine sağırdır..."
-...
-Susma! İçinde fırtınalar eserken susma!
-Canım çok acıyor...
-Biliyorum. Kabuk bağlamayacak, asla! Bu masal yalan, o yara hep orda olacak canın hep acıyacak ve sen de bununla yaşamayı öğreneceksin. Lütfen susma artık, içindeki çocuğu ağlatma! Öldürme! Çıkar uçurtmasını tel örgülerden, yarasını temizle sıkıca sar onu, bırakma! O sensin, kendini gömmekten vazgeç artık!..
-...