His Blue Eyes

White

Dit hoofstuk is opgedragen aan mijn mama, omdat het moederdag is, en omdat ik iets voor haar wilde doen waar ik wel goed ik was. Schrijven.

Dus: Abiet mama! I love you <3

Hoofdstuk 2 –White

Hij stak een elegante, bleke hand naar me uit. Ik liep naar hem toe, tot ik voor hem stond.

Zijn lange, sierlijke vingers streken over mijn hand.

'Kom met me mee...' zijn stem klonk verleidelijk, zacht en maar een paar noten lager dan mijn eigen stem.

Mijn lange witte jurk ruiste om mijn enkels, terwijl ik nog een stap naar voren zette. Tussen ons in bevond zich alleen nog maar een hek.

'Waarheen?' mijn stem klonk onzeker, maar toen hij op keek met zijn ijsblauwe ogen, wist ik het zeker. Hem kon ik vertrouwen.

'Naar huis, mijn bruid'.

Hij kuste mijn hand; zijn halflange witte haren streelden mijn palm.

Weer diezelfde droom!

Geërgerd wreef ik over mijn nek, terwijl ik moeizaam overeind kwam uit het raamkozijn. Ik was erin in slaap gevallen.

Zuchtend masseerde ik over de geïrriteerde spier, en wierp ik een blik naar buiten. Mijn hart sloeg over. Ik wreef in mijn ogen, en keek opnieuw. Had ik dat goed gezien?

De jongen was er weer, en deze keer was hij niet alleen. Er stond iemand naast hem, gehuld in een lange witte mantel.

Mijn nieuwsgierigheid was ontvlamd. Een andere Faerie?

Tegelijkertijd leek de blauw harige jongen mij ook op te merken. Hij tikte de persoon naast hem aan, en wees naar mijn slaapkamerraam – of naar mij.

In een vlaag van overmoed gooide ik mijn slaapkamerraam open en boog me naar buiten.

'Goedemorgen prachtige wereld! Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, de vogeltjes fluiten, wat kan er nou fout gaan aan deze dag? O, misschien is het feit dat ik dag en nacht bekeken wordt ietwat apart, maar ja, we kunnen niet allemaal normaal zijn'.

Het was eruit voor ik mezelf kon tegenhouden. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, meer om een glimlach te verbergen, dan om mijn schok te maskeren.

De gedaante in de witte mantel bewoog alleen even zijn of haar bedekte hoofd een tikje mijn richting op.

De blauw harige jongen glimlachte. Het was een prachtige glimlach, die zelfs vanaf hier mijn hart deed stilstaan. Vol ingehouden humor had hij 1 van zijn mondhoeken opgetrokken, en zijn ogen...

ik beet op mijn lip, en draaide me om naar mijn kamer. Ik voelde me vreemd in mijn lange witte shirt, en losse spijkerbroek. Niet mooi genoeg.

Maar ik had niets moois. Het was nooit nodig geweest. Ik kwam toch nooit buiten.

Ik schudde mijn hoofd, en wierp een blik op mijn staande spiegel.

Een paar felle ijsblauwe ogen staarden vermoeid terug, in een bleek gezicht. Een gordijn van lange witte haren vielen om het gezicht van het meisje in de spiegel, en ik zag hoe ze de witten lokken in een staart trok. Ze beet even op haar volle roze lippen, en schudde toen weer haar hoofd. Haar shirt was een maat te groot voor haar size S/M, en de pijpen van haar broek moesten opgerold worden om niet over de grond te slepen.

Dat meisje was ik.

Ik nam de treden met 2 te gelijk, en gleed de gladde keukenvloer binnen op mijn blote voeten.