İki saattir aptal aşıklar gibi Yoongi'nin son attığı posta bakıyordum. Bir de balon almış. Bu çocuk kalbime kesinlikle iyi gelmiyordu. Ne ara onu affettiğim konusuna da girmeyelim zaten.
Ona muhtacım ve onu affettim.
Aynadan kendime bakınca ne kadar kötü gözüktüğümü fark ettim. Odama çıkıp kendime çeki düzen verdim.
Az sonra kapı çaldı. Kalbimin hızlanmasına engel olamadım ve nefesimi tutup kapıyı açtım. Tüm güzelliğiyle önümdeydi.
Kenara kayıp içeri girmesini bekledim. Yanımdan geçerken elime balonları sıkıştırdı. Kapıyı kapattı ve beni kapı ile kendi arasına aldı.
+ Ne oluyor Yoongi?
Birden önümde diz çöktü.
- Şey sana sormak istediğim bir şey var.
Gözlerim sonuna kadar açılmış. Önümde diz çökmüş bir şekilde ne demesi gerektiğini hesaplayan bir Yoongi vardı ve bu bana iyi gelmiyordu.
Yine de sakin kalmaya çalışıyordum
- Park Jimin benimle sevgili ol!
Tamam benden bu kadar. Kahkahayı patlattım.
+ Yaa Yoongi bu nasıl çıkma teklifi
- Ne bileyim ben ya. Daha önce kimseye çıkma teklifi etmedim Neyse cevabın ne?
Yüzünde öyle bir masumluk vardı ki...
+ Yah! Min Yoongi sevgilin olurum.
İkimiz de gülmüştük. Seslerimizin karışımı bile mükemmeldi. Ondan sonra birden kalktı ve burnumun ucunu öptü. Ve ben pancar dönüştüm.
O yine gülmüştü.
- Son gülen iyi güler sevgilim
Dedi ve göz kırptı. Daha deminki masumluktan eser kalmamıştı.
~Bölüm Sonu~
