Eylemden
Saat sabahın 07.00’ si gözlerimi açtığımda annemin boğazı yırtılacak kadar bağırdığını duydum. Diğer yandan da çalan telefonumun sesi, bu ikisi birleşince inanılmaz dayanamayacağım bir ses oluşuyordu. Önce anneme cevap verdim.
- Tamam, anne yeter bağırma uyandım!
Ardından çalan telefonumu alıp banyoya doğru yol aldım. Arayan Bahardı. Telefonu aldığım gibi konuşmaya başladı. Ben tam konuşacakken o yine söze başlıyordu tek çarem kalmıştı. Telefonu yüzüne kapatıp banyoya girdim. Hafif bir duş aldıktan sonra Bahara mesaj attım.
E- Bahar sakin ol neyin var neden böyle davranıyorsun?
B- Unuttun mu kızım bugün okul başlıyor.
E- Okul mu? Bugün mü? Allah’ım sana geliyorum. Ölmek istiyorum.
B- Unuttun dimi?
E- Unuttum (
B- ( ( (
E- Neyse ben hazırlanayım. Okulda görüşürüz.
B- görüşürüz.
Saat 08.00’ e geliyordu ben ise hala hangi kıyafetimi giyeceğimi bulamamanın çabasıyla merdivenlerden iniyordum. Ee bugün okulun ilk günü serbest giyinmek hakkım. Bu yıl üniversiteye başlıyordum ve çok heyecanlıydım. Aşağı inip annemin yanağına sulu bir öpücük kondurduktan sonra kahvaltı sofrasına oturdum. Kapıdan tam çıkacakken annem Hüseyin abinin arabayı tamire götürdüğünü söyledi:
E- Ne yani ben şimdi taksiyle mi gideceğim?
Annesi- Hayır canım otobüsle, buradan taksi geçmiyor.
E- Ne, nasıl yani? Anne ben yürüyerek giderim yine de otobüse binmem.
Annesi- E binme o zaman kızım. Binme. Olan bana değil sana olacak.
E- Evet, olan bana olacak ben gidiyorum. Hüseyin abiyede söyle arabayı bir daha bozmasın.
Okula gitmemizi geç otobüsle gideceğim. Yok, daha neler! Durağa gelmiştim ama hangi otobüse binecektim? Ya yanlış otobüse binersem?
- Of!
İstemeden sesli oflamıştım. Etraftaki herkes bana bakıyordu. Ne yapacaktım şimdi ben. Utancımdan yerin dibine girmiştim. Açıklama yapmaya çalışırmışçasına:
E- Şey sı-sıcak bas-tı da ondan ben şey yap-tım.
Bu soğukta bana sıcak mı bastı? Tam tersi donuyorum ben ya. Belki de arkamdaki teyzelere bizim üniversiteye hangi otobüsle gideceğimi sormalıydım. Yok, yok sormamalıydım. Ama sormalıyım yoksa yanlış otobüse binebilirdim:
E- Merhaba teyzecim ben güzel sanatlar üniversitesine nasıl gidebilirim.
Teyzeler saatlerine baktıktan sonra:
İşte geldi. Otobüs üniversitenin önünden geçiyor sen söylersin gideceğin yeri o durur.
Teyzeye bak be aynı yerden geçe geçe ne hallere düşmüş. Mübarek yol tarif cihazı gibi:
E- Çok teşekkürler.
Teyze- Bir şey değil evladım.
1 saat sonra okula gelebilmistim baharı arayan gözlerle etrafa bakmaya başladım ama baharı bulamadım. Kantine gidip kendimi kahve aldım.
Bir yandan Baharı beklerken diğer yandan elimdeki kahveyi yudumluyordum. Birden telefonum çalmaya başladı. Çantamdan telefonumu ararken karşıdan koşarak gelen biri bana çaptı ve kendimi yerde buldum. İşte böyle salaklar hayatımda oldukça yaşama şansımda o kadar azalacak. Kahvemin onun üstüne döküldüğünü fark edince içimin yağları eridi. Ama birazda azarlanacaktım galiba:
F- Mal mısın kızım sen gitti güzelim t- Shirt.
E- Ben mi yaptım? Koşarken bana çarpan sensin.
F- Bu t- Shirt’ ön benim için ne kadar değerli olduğunu biliyor musun?
E- Vay be erkeler kıyafetlerini bu kadar değer verir miydi?
E- Alt tarafı bir t-Shirt alırsın yenisini.
F- Alamam. Bu bana hediyeydi.
E- Tamam, o zaman kim aldıysa söylersin yenisini alır.
F- Olmaz
E- Git yıka o zaman!
F- Bak bu benim için bir insandan bile daha önemli.
E- AA sen de hiçbir şeyi beğenmiyorsun. Bak bir yıkamacıya verirsin işin hal olur benim gitmem gerek ok.
F- Bunun parasını vereceksin
E- Ya yürü git oğlum benim sinirlerimi bozma.
F- Parasını alacağım
E- Defol!
Ne saf insanlar var şu dünyada ya. Bana çarpan o, suçlu olan benim. Öküz işte saf öküz. Yarım saat ortalıkta dolaştıktan sonra Bahar'ın karşıdan bana el salladığını gördüm.
B- Günaydın.
E- Sana da günaydın. Kanka bu okul beni şimdiden deli etti.
B- Neden?
E- Kızım çok mal insanlar var burada.
Ardından da başıma gelenleri ona anlattım. Zil sesiyle birbirimizden ayrılıp sınıflara gittik.
Sınıfa geldiğimde 1 saat önce üzerine kahve döktüğüm çocuğu görünce şok oldum.
