Mind Games: The Ruby Circle

Dark paradise

Κρύος ιδρώτας έλουσε την Ρόουζ. Η Άλεξ. Εξαφανίστηκε! Για μια στιγμή πανικοβλήθηκε και της ήρθε στιγμιαία η ανάμνηση της Άλεξ να της ψιθυρίζει ότι φεύγει. Αλλά για πού; Και με ποιον; Δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο τα ζευγάρια να απομακρύνονται από την πίστα για πιο απόμερες γωνιές ή άλλα μέρη αλλά ήξερε ότι η φίλη της ήταν μόνη. Ποιον μπορεί να είχε βρει; Και γιατί δεν της το είπε;

Μια κίνηση δίπλα της την έβγαλε από τις σκέψεις της. Σήκωσε το κεφάλι της και είδε τον Ντίλαν να κοιτάει ερευνητικά το χώρο. Το ψηλό του ανάστημα τον βοηθούσε αλλά από την έκφραση του καταλάβαινες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Η Μάντι του έλεγε κάτι ή μάλλον περισσότερο φώναζε για να ακουστεί πάνω από τη δυνατή μουσική αλλά η Ρόουζ δεν καταλάβαινε, αν ο Ντίλαν άκουγε ή απλά σκεφτόταν. Στο τέλος, κατέβασε το βλέμμα του στην Ρόουζ πιο σοβαρός από ότι ήταν πριν.

<<Δεν σου είπε τίποτα; Πού θα πήγαινε ίσως;>>, την ρώτησε. Εκείνη είχε μείνει για λίγο παγωμένη. Έπαιζε ξανά και ξανά την ίδια κασέτα, η οποία είχε μείνει κολλημένη στην στιγμή που αντίκρισε εκείνο το αγόρι. Τότε που όλα τα άλλα της ήταν αδιάφορα. Είχε νιώσει την Άλεξ δίπλα της, άκουσε ότι θα έφευγε αλλά τίποτα παραπάνω. Ακόμη κι αν της είχε δώσει πράγματι περισσότερες πληροφορίες εκείνη ήταν αποσυντονισμένη και ολοκληρωτικά δοσμένη αλλού.

Η Ρόουζ έγνεψε αρνητικά. <<Δεν μου είπε τίποτα. Μόνο ότι θα έφευγε>>

Ο Ντίλαν δεν φαινόταν ικανοποιημένος. Κοίταξε για άλλη μια φορά το μαγαζί αλλά δεν φαινόταν να άλλαζε η εικόνα. Η Ρόουζ κοίταξε κι εκείνη τον κόσμο τριγύρω. Κάποιοι σίγουρα είχαν συνηθισμένη εμφάνιση –όσο συνηθισμένη μπορούσε να είναι για κλαμπ-, κάποιοι άλλοι σίγουρα όχι και άλλοι σίγουρα φαινόντουσαν πιο ύποπτοι. Αλλά αυτό δεν άλλαζε το γεγονός, ότι το μέρος ήταν τίγκα στον κόσμο και μπορούσες άνετα να πεθάνεις από ασφυξία, αν βρισκόσουν σε πιο ακατάλληλο σημείο. Η Μάντι φώναξε ότι θα πάει να ξανακοιτάξει πιο μπροστά στο μαγαζί αλλά ο Ντίλαν ήταν σαν να μην την άκουσε. Η Ρόουζ ακολούθησε το βλέμμα του που ήταν τώρα στραμμένο κάπου στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Δυστυχώς το δικό της ανάστημα δεν την βοηθούσε να διακρίνει κάτι αλλά τότε ο Ντίλαν άρχισε να περπατά γρήγορα.

<<Ντίλαν, περίμενε!>>, του φώναξε αλλά δεν φάνηκε να την άκουσε. Άρχισε κι εκείνη να στριμώχνεται ανάμεσα στον κόσμο και να ακολουθεί εκείνο το μελαχρινό κεφάλι μέχρι που κάποια στιγμή ο κόσμος αραίωσε αλλά πολύ ελαφριά. Είχε φτάσει σε μια γωνία πολύ πιο πίσω στο κλαμπ, πιο σκοτεινή, με λιγότερα φώτα. Ο κόσμος παρέμενε ίδιος μόνο που τώρα οι περισσότεροι ήταν σε παρέες ή ζευγάρια και δεν χόρευαν αλλά ασχολιόντουσαν με άλλα πράγματα. Διέκρινε πάλι τη φιγούρα του Ντίλαν να προχωρά σε έναν διάδρομο με χρωματιστά φώτα, τα οποία δεν βοηθούσαν με τίποτα στο να τον κάνουν φωτεινότερο. Πόσο μεγάλο είναι πια αυτό το καταραμένο μέρος; , σκέφτηκε. Πήγε να κάνει ένα βήμα για να τον ακολουθήσει ξανά αλλά τότε μια παρέα 5-6 αγοριών πέρασε από μπροστά της και της έκοψε το δρόμο. Αγνόησε τα βλέμματα κάποιων και όταν επιτέλους μετακινήθηκαν, πήγε να φύγει. Όμως ο Ντίλαν δεν φαινόταν πουθενά. Κοίταξε γύρω και μέχρι εκεί που της επέτρεπαν τα φώτα στον διάδρομο αλλά δεν έβλεπε πουθενά την φιγούρα του.