HAYAL ET

HAYAL ET -1-

HERKESE MERHABA BU BİZİM İLK KİTABIMIZ. BIR ŞANS VERİP DE OKUMAYA BAŞLAMANIZ DİLEĞİYLE...

OKUMAYA BAŞLADIĞINIZ TARİHİ BURAYA YAZABILIRSINIZ.

8 HAZİRAN 2007

Zihnimdekiler vücudumun tüm hücrelerine hucum ederken, hücrelerimde tek yankılanan şey " sen çirkin ve aptalsın" sözüydü. O an benim gözümde bütün erkekler bitmişti. Belkide tüm insanlık.. Öğrenciler, öğretmenler ve hatta müdür bile ve en kötüsü sevdiğim zannettiğim çocuk bile bana bu sözü demişken ne yapabilirdim Aslında güzel biri olabilirdim. Ama aile denilen kavramı tamamıyla yaşayabilseydim. Ya da beni sadece kalbimle seven birisi olsaydı. Hayatım hiç dizilerdeki ve ya hikayelerde ki gibi olmadı. Dizilerdeki gibi gibi insanları sadece kalbiyle seven kişiler çıkmadı karşıma. Çünkü öyle insanlar yoktu. Çünkü diziler sadece dört saatlik çekimlerden ibaretti. Telefonumun titremesi beni gerçek hayata döndüren bir sarsıltı olmalıydı. Arayan kişiye bakmama bile gerek yoktu. Beni arayan tek kişi Sevim Teyze olabilir. Telefonu açtım. Tabi o kalın bir o kadar da kin dolu sesimle

"Efendim"

"Hayal! Buraya gelmen lazım acil..."sesindeki telaş beni ürkütmüştü.

"Tamam yarım saate oradayım" dedim ve telefonu kapattım. Otobüs durağına doğru ilerledim. Biliyordum yine o otobüste bana iğrenerek bakacaklardı. Rezil olmayı yeniden göze alarak bindim on dakika sonra gelen otobüse.

İndim herkesin bakışlarını üstümden atarak. Sevim Teyzenin durumu gayet iyiydi. Kapıda görevli olan görevliye soğukça bir selam vererek içeri girme yoluna koyuldum. Hizmetliyi de atlatarak yatak odasına gittim. Biraz hastaydı en son gördüğümde. Tıklattım kapıyı ve her zamankinin aksine cılız bir gir sesi duyunca içeri girdim. Sevim Teyze bana bakışlarıyla sandalyeye oturmamı söylemişti. Dediğini yaptım.

"Gel Hayal'im...Bak benim canım kızım direk konuya giriş yapacağım.Seni evlatlık edinmemi istemedin.." Tam ağzımı açıp bir şey diyecektim ki beni susturdu."Şşş ben konuşmamı bitirene kadar ağzını açmak yok. Nerede kalmıştım hah sana para vermemi de istemedin.Senden belki de son kez bir şey istiyorum.Nasıl denir bilmem ama avukatlarımla konuştum,ben öldükten sonra bütün mirasımı sana devrediyorum!Biliyorum kabul etmeyeceksin, itiraz edeceksin ama eğer kabul etmezsen sana hakkımı helal etmem.Şuan bebekçe davrandığımı düşünüyor olabilirsin lakin benim bir ne bir çocuğum oldu ne de zor günümde yanımda olan.LÜTFEN HAYAL LÜTFEN..."

"Saçmalama Sevim Teyze yakın zamanda öleceğini aklının ucundan bile geçirme."

"Söz ver!Mirasa sahip çıkacaksın yoksa hakkımı helal etmem.Acaba buna cürret eder miydi?Bu konulardan nefret ettiğimi biliyor olması gerekti,bilmeliydi .Ama hayatımda beni kalbimle seven tek kişi o idi.Eğer ona bir şey olursa...Bunun ihtimali bile kötü.Yok ben bunu kabul edemem...

"Yapamam benden bunu isteme zaten kafam allak bullak bunu düşünemem özür dilerim.Ve şimdi çıkmam lazım.Yakın zamanda yeniden uğrayacağım.Bir şey olursa ilk bana haber ver!"dedim ve son sarılmamızmış gibi sarıldım.

Yurda hiç istemesem de zor bir şekilde girdim.Sevim Teyze bu yurdun sahibiydi.Ama bu yurda girdiğim her gün nefret ettim.Yine benimle uğraşacaklardı.Ama artık alışmıştım.Çünkü belki de 10 yıldır aynı lakapla anılıyorum.Ve galiba hep böyle büyüyeceğim .O sırada elimdeki kitabın çekilmesiyle irkildim. Demek ki yurttaki kızların canı oyun oynamak istiyordu.

"Çirkin inek yavrusu!!!"diyen kişi yurdun tiki ve popüler kızlarından Aslı idi.Kim takar ki...

"Laflarına dikkat et. Ne var?"ayağı kalktım ve elimi sallayarak konuştum.