TELAFİSİ OLMAYAN ACI

BÖLÜM BİR

       Herkese merhabalar. Ben yalnızlığın rengiyle boyanmış, çaresizliğin sesiyle sağır olmuş ve güçsüz olmanın vücut bulmuş hali bir kızım. Benim hikayem çok küçükken başladı. Şu anda büyüdüm   ama hala canım yanıyor. Şimdi diyorsunuzdur 'Küçükken ne yaşamış olabilirsin ki?' diye. Benden size tavsiye, hangi yaşta olursa olsun kimseye önyargılı davranmayın.  

      Neyse konumuza dönelim. Ben bu yaşıma kadar annemden hep dayak yedim, azar işittim. Anlayacağınız annem tarafından bir kere bile sevilmedim. Annem ile babam yedi yıl önce boşandılar. Nedeni tabiki de şiddetli geçimsizlik. Babam annemin beni dövmesine, bana kızmasına katlanamazdı. Sonrada boşandılar zaten. Kesinlikle babamın yanında kalmak istedim fakat yaşım küçük olduğu için benim annemde kalacağımı söylediler. Bu fikri hiç beğenmesem de annemin korkusuna kabul etmek zorunda kaldım. Sonrasında annem bana bakamayınca beni yurda verdi. Artık ondan daha çok nefret ediyordum. Bir insan, bir anne öz evladını nasıl ellere verirdi, ona nasıl kıyardı aklım almıyor. Mecburen yurtta kalmayı da kabul etmiştim. Bu da benim kaderimdi sonuçta. Hiçbir şeyi yaşamadan bilemezsin öğle değil mi? Yurtta geçen zamanlarım beklediğimden daha iyiydi. Ben her gün temizlik yaparım, bulaşık yıkarım, hep ezilirim falan diye düşünüyordum ama öyle olmadı. Hatta gayet mutluydum. Annemin azarlamaları yok , dayakları yok ... Kafam çok rahattı. Kendime kanki bile edindim, aynı üniversiteyi tutturduğumuz için aynı evde yaşıyoruz. Sırf bu yüzden anneme bir kereliğine teşekkür edebilirim.  Kankimin adı Emine, kısaca Emoş diyorum. Kendisi benim ailem oldu, babam öldükten sonra. İki yıl öce hastaneden telefon aldım'Babanız hayatını kaybetti.' dedikten sonra yüzüme kapattılar. Bir şekilde öğrendim mezarının nerede olduğunu. Kimsesizler mezarlığına defnedilmişti babam. Derslerden vakit bulabildiğimde babamın mezarına gider dertleşirim onunla. Bilirsiniz, üniversite zor biraz gayret istiyor :d.