Όταν μιλάει η ψυχή

Όμορφοι άνθρωποι

Όμορφοι άνθρωποι,
Μιλάνε μεταξύ τους σαν γνωστοί-αγνωστοι
Πιασμένοι χερι χέρι ,
Τυλιγμένοι σε μια απομιμίμιση ζεστής
αγκαλιάς.

Ωραίοι ,

Ακόμα πιο ωραίοι στο μαύρο σκοτάδι υπό το τεχνητό φως της έρημης λάμπας.

Όμορφοι είναι ,

Τους βλέπεις που ξεσπούν σε δυνατά γελια
Για να σε πείσουν ,
Και δίνουν ενα σωρό κενά φιλιά με πάθος
Για να μπαλώσουν την ευτυχία τους.

Παντως,
Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως είναι ομορφοι,
Έτσι όπως περπατούν αψεγάδιαστοι στο σπασμένο πεζοδρόμιο,
Κοιτάζοντας με τα γυαλινα μάτια τους με τις πρόσθετες βλεφαρίδες ,
Τον καμβά της φύσης.

Ωραιότατοι,

Στις επεξεργασμένες φωτογραφίες ,
όλοι με την ίδια εκφραση -επειδή είναι της μόδας-

Με τα φανταχτερά υφάσματα να καλύπτουν
Τις τρυπημένες καρδιές τους για να αιχμαλωτίσουν το βλεμμα,

Διαιωνίζοντας τη διπλή τους ταυτότητα
Στα μισογκρεμισμένα παγκάκια.

Είναι ομορφοι σου λέω,

Καθώς ρουφούν το πότο τους με μια καλοδουλεμένη ευφορία
Απο τα πλαστικά ποτήρια τους,

Χτενίζοντας τα βαμμένα μαλλία τους ,
Κομμένα σε ενα εντυπωσιακό σχέδιο,

Οταν συναναστρέφονται με τους αγαπημένους τους φίλους -που αν και δεν ηταν εκεί όταν τους χρειάζονταν-πάντα θα είναι "κολλητοί".

Ειναι όμορφοι ανθρωποι.

Αψεγάδιαστοι.

Δεν είναι?

Κι όμως φαίνονται όμορφοι.

Δεν ειναι ευτυχισμένοι ,

Αλλα φαίνονται αναμφίβολα όμορφοι,

Καθώς μπαίνουν στα ωραία σπίτια τους
Και σπρώχνουν με φόρα την ακριβή πόρτα.

Μα δεν θα μπορούσες να τους πεις όμορφους,
Αν τους έβλεπες,
Να ακουμπούν την πλάτη τους στην ίδια όμορφη πόρτα ,
Ελευθερώνοντας έναν χείμαρρο δακρύων ,
Κοπανώντας το χερι τους στον βαρύ τοίχο.

Θρηνώντας τις αληθινές λέξεις που πάλι δεν άκουσαν,
Ολα αυτά που πάλι δεν έκαναν ,
Κοιτάζοντας την ίδια πόρτα με άγχος, απέχθεια και τρόμο,
Γνωρίζοντας πως

Αυριο θα έπρεπε να την διαβούν ξανά, εξοντώνοντας την αλήθεια τους από την ασύστολη υποκρισία.

Και αμα τα ξερεις ολα αυτα...

Μετά δεν μπορείς.

Δεν ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΕΣ

ΟΜΟΡΦΟΥΣ...