Learning To Breathe by youcomecrash (greek)

Κεφάλαιο 6

Ο Λούι περίμενε για λίγο, έδωσε χρόνο στον Χάρρυ να μπει ο ίδιος πρώτος στο δωμάτιο για να έχει χρόνο να συνέλθει από την αμηχανία που είχε ήδη ξεκινήσει να εμφανίζεται ανάμεσά τους. Το μεγαλύτερο αγόρι είχε να νιώσει τόσο άγχος από την πρώτη φορά που ξαναείδε εκείνη την ημέρα τον Χάρρυ στο γήπεδο μετά από τόσο καιρό. Τελευταία, όποτε τα πράγματα αποκτούσαν τέτοια ένταση, ο Λούι συνήθιζε να τα τρέχει μακριά τους, να τα αποφεύγει. Αλλά τώρα δεν έχει να πάει πουθενά και νιώθει τα πόδια του αδύναμα.

«Είσαι εντάξει, φίλε;» ρωτάει ο Ζέιν από πίσω του. Φαίνεται αρκετά ανήσυχος, σχεδόν όσο ο Λούι.

Ο Λούι αναστενάζει, «Ναι, καλά είμαι. Όλα θα πάνε καλά.»

Ο Ζέιν τρίβει το πίσω μέρος του λαιμού του και νεύει καθώς πηγαίνει με τον Λίαμ πίσω στο δωμάτιό τους. Ο διάδρομος αδειάζει μέχρι ο Λούι να αποφασίσει να πάρει τη βαλίτσα του και να πάει στο δωμάτιό του, περνώντας ένα ένα τα νούμερα μέχρι το 428. Ήταν γελοίο. Προφανώς και δεν υπήρχε κανένας τρόπος να ξεφύγει από αυτό, και το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να αντιμετωπίσει μια τέτοιου είδους πίεση για το υπόλοιπο της εβδομάδας μόνο και μόνο επειδή ο Χάρρυ αποφάσισε πως δε θα σταματήσει να τον μισεί καθόλου σύντομα.

Αποφασίζει πως θα αποδεχθεί ώριμα το θέμα μα κάθε τείχος πέφτει όταν βλέπει τον Χάρρυ να ξαπλώνει σε ένα από τα κρεβάτια με τα ακουστικά στα αυτιά του και το κεφάλι του γυρισμένο από την άλλη πλευρά. Τέλος πάντων, σκέφτεται. Είναι πιο εύκολο μ’ αυτόν τον τρόπο ούτως ή άλλως. Παρατάει τη βαλίτσα του στο άδειο κρεβάτι, πηγαίνει στο μπάνιο να πλύνει τα δόντια του και πέφτει κατευθείαν για ύπνο. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθεί άλλο, αφού ο Χάρρυ φρόντισε να το κάνει γνωστό πως δεν τον ένοιαζε αν αυτή η αμηχανία διαρκούσε για το υπόλοιπο ταξίδι. Γιατί να χάνει άλλωστε το χρόνο του;

Σβήνει το φως, κλείνει τα μάτια του και προσπαθεί να μη σκέφτεται για πόση ώρα μπορούν και οι δύο να μείνουν αμίλητοι πριν τρελαθούν.

-

Κερδίζουν το πρώτο τους παιχνίδι με άνεση. Δεν είναι καν έκπληξη, η ομάδα με την οποία έπαιζαν δεν ήταν ακριβώς ξακουστή για τις νίκες της. Αλλά μια νίκη είναι πάντα μια νίκη και κανείς από τους παίκτες δεν μπορεί να σταματήσει να χαμογελάει καθώς φεύγουν από το γήπεδο. Ο Κάουελ τους επιβραβεύει αφήνοντάς τους το υπόλοιπο απόγευμα ελεύθερους να κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να είναι πίσω στο ξενοδοχείο πριν τις δώδεκα.