Mümkünse Cennette
Bi evinin olmasını istersin bazen.
Kimsenin bilmediği, görmediği,
Sessiz ve sakin bi diyarda.
Hatta mümkünse cennette.
O evde sevdiğinle mutlu mesut yaşamak,
Onunla acı tatlı herşeyini paylaşmak istersin.
Sonra sevdiğinle evlenmek,
Daha sonra ise, bi kız bide erkek,
Dünya tatlısı iki çocuğunun olmasını istersin.
Kızının annesine benzemesini istersin.
Çünkü ona her baktığında
Hayatınının anlamınını,
Yani eşini hatırlamak istersin.
Oğlunun ise babasına,
Yani sana benzemesini istersin.
Eşin ona her baktığında,
Seni hatırlamasını istersin.
Bunların hepsi hayal.
Bi insanın edebileceği en güzel hayaller.
Sevdiğinin yanında olması.
Seninle olması.
Daha güzeli aşkınızın, iki meyvesi olması.
En ideal hayaller bunlar.
Bi insan bunlardan başka ne isteyebilir ki?
Neyi hayal edebilirki bunlardan başka?
Doğrusunu söylemek gerekirse:
Bunlardan başka hiçbişeyi istemez.
Yusuf Karadağ
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
Yaşama Sevincim
Yine yağmurlu bi gün.
Yine ıslanıyor kirpiklerim bak.
Gökyüzü yine parçalanıyor sanki.
O ne sestir öyle uzaktan gelen.
Sanki birazdan kıyamet kopacak.
Sanki birazdan ebedi bir hayat başlayacak.
Hiç bitmeyecek olan ebedi bir hayat.
Seninle geçireceğimiz mutlu mesut günler.
Bak yine yağmurlu bir gün.
Yine bulutlar var havada.
Şimşekler çakıyor yüzümüze
Gökyüzü ağlıyor hüngür hüngür.
Ama sanki gökyüzü değilde, sen ağlıyorsun.
Sanki sen çakıyorsun şimşekleri yüzüme.
Gökyüzü değilde sen kızıyorsun bana sanki.
Ne varsa, seni görüyorum baktığım her yerde.
Seni unutamıyorum, olmuyor.
Ne yaparsam yapayım unutmuyor kalp.
Bırakmak istemiyor seni, korkuyor.
Sensiz atmıyor, inat ediyor bu kalp.
Sensiz görmüyor bu gözler.
Senden başkasını duymuyor kulaklar.
Senden başkasını tanımıyor ellerim.
Sensiz kanım donuyor ısınamıyorum.
YANİ ANLAYACAĞIN BANA SEN LAZIMSIN BİTANEM BAŞKASI DEĞİL. ÇÜNKÜ BENİM YAŞAMA SEVİNCİM SENSİN...
Yusuf Karadağ
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
Sana Hasretim
Ben hep kaybettim hayatta.
Herkez ilkbaharda ısınırken ben üşüdüm.
Herkez sevdiğiyle el ele tutuşurken,
Ben onlara bakıp imrendim hep.
Kelimeler düğumlenmeye başladı artık.
Nefes diye bişey yok bende, kalmadı.
En son nefesimi sen giderken verdim.
Elini tutarken hatta kokunu içime çekerken.
Yüzünü görmek şartlanmış bana.
1 saniye bile görmeyince deliye dönüyorum.
Kendimi kaybediyorum sensizken.
İstanbul küsüyor bana sen yanımda yokken.
Sen yokken sonbahar gelmiyor.
Ağaçlarım kurudu gittin gideli.
Güneş sana hasret bu aralar.
Ben sana hasret gittin gideli.
Gözlerindeki ışığa hasretim.
Hatta yüzünde beliren o tatlı gamzeye.
Sinirlendiğinde yüzündeki ifadeye.
Hatta bana bağırırken ki ses tonuna hasretim.
BEN SENİ YANIMDA OLMANA RAĞMEN ÇOK ÖZLEDİM
Yusuf Karadağ
