Draco's baby

Hoofdstuk 2 - Hoe het begon

Het moet nu ongeveer een jaar geleden zijn dat het begon. Het was vlak voor een toetsweek en Harry en Ron zaten hun huiswerk van het hele semester in te halen. Zij was al lang klaar en nadat ze al haar aantekeningen voor de tiende keer had doorgelezen, ging ze een rondje lopen. Het was eind oktober en bijzonder warm voor de tijd van het jaar. Ze was zeker niet de enige die het idee had om buiten een luchtje te scheppen. Overal liepen leerlingen rond, in de verte hoorde ze de opgewonden kreten bij een potje Zwerkbal en de lucht was vol uilen die in de avondschemering gingen jagen. Genietend van de zwoele avondlucht liep ze naar het meer toe. Te laat hoorde ze de stemmen van Draco en zijn vrienden.
'Jij bent Vinnie,' kirde Patty tegen Korzel.
Korzel grijnsde. 'Truth or Dare...Draco?'
Draco ging verveeld tegen een boom aan. 'Dare,' zei hij ongeïnteresseerd.
Korzel keek om zich heen om ideeën op te doen en kwam toen misschien wel op het meest originele idee in zijn domme leven.
'Kus het modderbloedje!' en hij keek Hermelien recht aan.
'Oh shit,' fluisterde Hermelien.
Draco draaide zijn hoofd traag haar kant op en er verscheen een blik van afschuw op zijn gezicht en hij deed zijn mond al open om te protesteren. Toen hij echter haar van weerzin vertrokken gezicht zag, krulden zijn mondhoeken omhoog.
'Breng haar maar hier,' beval hij.
'Je doei! Ik doe niet mee met jullie stomme spel' foeterde Hermelien zodra Korzel en Kwast opstonden. 'Blijf uit mijn buurt, of ik vervloek jullie.'
'Expelliarmus,' riep Draco en haar toverstaf glipte tussen haar vingers door.
'Moet ik je nog eens op je neus slaan?' schreeuwde Hermelien, haar vuisten gebald.
'Korzel, Kwast, draai haar armen op haar rug!' grijnsde Draco vilein.
Het lukte Hermelien om Korzel een stomp op zijn wang te geven en Kwast te schoppen, maar de jongens waren simpelweg te groot. Ze leken het amper te voelen. Hermelien gilde toen ze haar armen op haar rug draaiden en haar naar Draco toe sleepte.
'Draakje, je gaat haar toch niet echt kussen?' vroeg Patty ongerust.
'Noem me niet zo,' gromde Draco, terwijl hij mijn zijn vinger Hermeliens kin optilde.
Buiten zinnen van woede trok Hermelien haar hoofd opzij en liet haar kaken dichtklappen met Draco's vinger ertussen. Draco liet een schreeuw, maar ze beet net zo lang tot ze bloed proefde. Een harde pets tegen haar slaap zorgde dat ze losliet.
'Straf haar!' grauwde hij, de bebloede vinger bekijkend.
Korzel en Kwast draaiden haar armen nu zo ver op haar rug, dat ze zeker wist dat ze zouden breken. Hermelien gilde en Draco gaf een teken dat de jongens haar loslieten. Toen kwam hij op haar af, duwde haar hard met haar rug tegen de boom en zette haar klem tussen zijn armen.
'Als je iets probeert, vermoord ik je, modderbloedje!' beloofde Draco haar.
Het volgende moment voelde ze zijn lippen op de hare. Als je het haar van tevoren gezegd had, had ze het nooit geloofd, maar ze genoot ervan. Alles viel ineens weg. De omgeving, haar uitgerekte armen, de pijnlijke pets tegen haar hoofd. Op dat moment bestonden alleen zij en Draco. Draco, die ze verachtte, maar die zijn heerlijke zachte en toch stevige lippen op de hare drukte, die met mijn fluweelzachte tong dominant haar mond verkende, die op haar onderlip beet zodat een explosie van vlinders opsteeg, die zijn handen over haar rug en billen liet glijden, die...
Toen hij ophield moest ze zich inhouden om hem niet weer aan zijn haren naar zich toe te trekken. Hij hijgde, net als zij, zijn wangen waren roze, zijn ogen schitterden als diamanten en zijn lippen waren gezwollen. Hij pakte haar ruw bij haar nek en fluisterde in haar oor: 'Vannacht om twaalf uur in Sneeps kerkers. Als je er niet bent, heb je een probleem.'

Ze wist niet wat Draco tegen zijn vrienden had gezegd om ze gerust te stellen, want ze zag nog altijd de opengesperde ogen en openhangende monden van Patty, Korzel en Kwast voor zich, maar niemand had het er ooit nog over. Draco negeerde haar zoals altijd, of pestte haar zoals eerst, maar sindsdien zochten ze elkaar elke nacht op. Elke nacht beloofde ze zichzelf dat het de laatste keer was en elke nacht zei hij dat ook tegen haar.
'Je zit helemaal onder, modderbloedje' grijnde hij.
'Klootzak' mompelde ze, 'dit is de laatste keer geweest.
'Natuurlijk,' antwoordde hij, 'ik wil je nog niet met een stok aanraken.'
'Daar leek het net anders niet op.'
Met een kreun boog hij zich weer over haar heen, liefkoosde haar borsten en zoende haar hard en bezitterig.
'Je bent ook zo lekker' hijgde hij.
'Jij niet!'
'O schatje, je ogen worden wazig als je naar me kijkt. Ik weet wat je voor mij voelt.'
'Afschuw?'
'Lust!'
'Haat!'
'Kitten,' fluisterde hij zwoel terwijl hij haar kin pijnlijk vastpakte, 'ik haat jou meer.'