Living in a hellhole

De metro

De metro. Een rups-achtig ding dat bij elke halte het zelfde zegt:
'Roger - Rogier- conections metro, tramway, bus and busses de Lijn.'
Saai als je het mij vraagt.
Hoewel Hazel en Yara toch vaak de metro nemen, zien ze toch elke keer iets om over na te denken. Je verveelt je nooit in een metro.
Je kan de krassen op de ramen die door jongeren zijn aangebracht tellen.
Of je kan je vragen stellen over de persoon die voor je zit. Wat zou hij nu aan het luisteren zijn uit zijn koptelefoon? Bij jongeren is het altijd heel duidelijk wat ze luisteren: Franse rap die zo luid staat dat heel de metro kan meezingen. ( maar veel zingen is er niet aan)
Wat het metrostelsel in Brussel zo speciaal maakt zijn de stations. In Parijs is het altijd hetzelfde, een witte koepel bedekt met tegels. In Brussel heeft elk station zijn eigen stijl. De stoeltjes, de muren en de lichten zijn altijd in het zelfde thema. Bij elke halte hangt er kunst aan de muren. (De ene al wat mooier dan de andere)

Wat Hazel en Yara soms aan het lachen brengt is de opmerkelijk vriendelijkheid van de chauffeurs tegenover elkaar. Er is geen moment voorbij gegaan dat een chauffeur niet zwaait of een teken doet naar één van zijn collega's die toevallig voorbij rijden.
Als je vooraan zit in de bus is het opmerkelijk dat de bestuurder altijd zwaait naar een andere bus. Dat doet veel mensen plezier. Ook al kennen de buschauffeurs elkaar niet allemaal, ze zwaaien altijd terug.

De metro in Brussel is niet alleen interessant omdat er zoveel verschillende huidskleuren zich verenigen, je kan er ook de metrokrant lezen. Elke dag verschijnt er een nieuw exemplaar in de rekken. Handig voor de reizigers die elke dag de metro nemen naar hun werk. Nog een voordeel is dat het gratis is!
Nu denken jullie misschien dat er in een gratis krant die je zomaar in de Brusselse metro's vindt niet veel zal in staan. Vraag dat maar aan de grootste lezer van de metrokrant: Cosmo Casimier. Hij zit op dezelfde school als Yara en Hazel en komt elke dag in de klas gewandeld met deze krant. 'Je vind er niets anders dan boeiende artikels' ~Cosmo C.~
Dus deze krant is misschien gratis maar er staat wel elke dag een hoop nieuwe weetjes in over de wereld en Brussel zelf.

Als de metro nu zo interessant en gezellig is volgens Hazel en Yara, waarom zijn er dan nog steeds mensen die een afkeer hebben van metro's?
Omdat ze bang zijn dat ze lastig gevallen worden door dronkelappen die zich idioot gedragen?
Hazel en Yara beseffen heel goed wat de mensen zo afschrikt.
De kans op een aanslag.
De kans is zo klein dat er een metro ontploft of dat er een terrorist ineens in het rond begint te schieten, maar toch zijn mensen diep van binnen een beetje bang. De kans is klein, maar het kan gebeuren.
'Je mag niet bang zijn' zeggen de politici steeds vaker in de media, ' want dat is wat ze willen, dat is wat de terroristen willen!'
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, vinden Hazel en Yara. Maar toch hebben ze wel gelijk.
'De kans is veel groter dat je sterft in het verkeer, met een auto-ongeluk, dan dat je dood gaat door een terroristische aanslag.' Is Hazel haar lijfkreet.
Je mag je niet laten afschrikken om de metro te nemen. Dat geldt niet alleen voor de metro's, ook voor openbare plekken waar veel mensen bijeen komen.

Maar Hazel en Yara wouden dit boek niet schrijven om te filosoferen over terreur, nee, ze wouden praten over Brussel in hun ogen.
Dus laten we het hebben over de plek waar zij opgegroeid zijn en waar ze vrienden maakten. De plek waar het voor hun het mooiste was. De school.