"Evde süt var mı İrem?"
"Sanırım kalmamış..."
"Oh... Bana gidip bir kutu süt alır mısın.. lütfen?"
"Farkında mısın bilmiyorum ama saat neredeyse gece yarısı. Bu saatte hiçbir yerin açık olacağını düşünmüyorum."
Zeynep üzüntüyle yere baktı. Süt içme saati gelmişti ve içemezse rahat rahat uyuyamazdı. Zeynep ağlamaklı bir şekilde İrem'e baktı. İrem Zeynep'i öyle görmeye dayanamıyordu. Ne kadar onun arkadaşıymış gibi davransa da Zeynep'i çok seviyordu ve bütün hayatını onunla geçirmek istiyordu.
"Tamam, senin için dışarı çıkıp bir göz atarım fakat bulabileceğimi sanmıyorum."
İrem kapıdan çıkarken Zeynep kızarmış yanaklarını gizlemeyi başardı.
-
Yolda yürürken İrem'in aklından geçen tek şey Zeynep'ti. Onun sütsüz ne kadar mutsuz olacağını biliyordu ve onu öyle görmek istemiyordu. Ama onu endişelendiren başka bir sorun daha vardı. Zeynep İrem'in daha kimsenin haberi olmadığı sırrını öğrenirse ne olacaktı? İrem uzun zamandır bunu saklamaya çalışıyordu fakat yavaş yavaş bunu daha fazla devam ettiremediğini fark ediyordu. Her ne kadar bunu Zeynep'in iyiliği için yapsa da Zeynep asla öğrenmemeliydi.
-
Yaklaşık 6 markete baktıktan sonra en sonunda açık bir tane bulmuştu. Hemen gidip sütü aldı. Geceyarısına tam 13 dakika vardı, bu da İrem'in yetişmesi için yeterli bir süreydi. Gecikmeden eve vardı. Zeynep kapıyı heyecanla açtı. İrem'i elinde poşetlerle görünce sıkıca sarılmaya kalkıştı. İrem utanıp Zeynep'i engelledi. Ona karşı hislerimin olduğunu anlamamalı, diye düşündü İrem. Zeynep hemen poşetleri alıp sütleri buzdolabına yerleştirmeye başladı. En sonunda sütünü bardağa doldururken İrem'e "Çok teşekkür ederim" dedi ve onu yanağından öptü. "Sen olmasan şimdiye kadar kaç gece sütsüz kalmıştım." Bunu duyunca İrem titredi. Bu cümle onu o kadar mutlu etmişti ki... "Önemli değil Zeynep... Uyumamana dayanazdım." deyip gülümsedi. Zeynep İrem'e sarıldı. İrem bu sefer hayır diyemedi çünkü itilemeyecek kadar sıkı sarılmıştı. İrem hislerini belli etmemeye çalışıyordu fakat bir yandan da bu anın hiç bitmemesini istiyordu. O sırada İrem'in telefonuna mesaj geldi.Tam da bundan korkuyordu. Bu güzel anı mahvedebilecek tek bir şey olabilirdi. Çekinerek telefonuna baktı.
"2:22'de binanın bodrumunda."
İrem derin bir nefes aldı. Telefonunun tekrar titremesiyle irkildi.
"Sakın gecikme."
Zeynep uyuyana kadar beklemesi gerekecekti.
-
Tam vaktinde yetişmişti. Çoktan ateş yakılmıştı bile. Sonuncu üye de kapıdan içeri girdi ve yavaşça kapıyı kapattı.İrem bu ortamın havasını hiçbir zaman sevmemişti.. sevecek gibi de değildi. Her taraf kan kokuyordu ve her duvarda "BlackHand" yazıyordu. İnsanlar anlaşılmayan bir dil ile birbirleriyle konuşuyordu. Etrafı birden sessizlik sardı. Tarikatın liderleri gelmişti. Herkes gibi İrem de onları selamladı. Sessizlik devam ediyordu. Daha sonra liderlerden biri elini kaldırarak elindeki voodoo bebeğini gösterdi. "Zeynep'in işi bitti."
