Μου λείπεις.

Να μου προσέχεις.

Ξημέρωσε. Ο ήχος απο το ξυπνητήρι καταστρέφει τήν ησυχία πού επικρατούσε. Το φώς του ήλιου φώτιζε το δωμάτιο από μία χαραμάδα που καταλάθος είχα αφήσει ανοιχτή το βράδυ. Είχα πολλά στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ, και παρέβλεψα κάποιες μικρολεπτομέρειες της καθημερινότητας μου. Ήταν μία δύσκολη νύχτα. Το κεφάλι μου κάνει στροφές μετά απο τέτοιο μεθύσι. Έστρεψα το κεφάλι μού προς το κομοδίνο καί κοίταξα το ξυπνητήρι που επίμονα χτυπούσε. Χαμογέλασα, γιατί στράφηκε το βλέμα μου σε μία παλιά μας φωτογραφία. Σταμάτησε ο χρόνος γιά μια στιγμή και με ταξίδεψε πίσω, σε εκείνη την ημέρα. Πόσο χαρούμενοι ήμασταν, ήταν από εκείνες τίς στιγμές πού πίστευες πώς όλα ήταν καλά καί πως επιτέλους είχες βρεί τήν ευτυχία. Αλλά δέν ξέραμε τί μάς έκρυβε η μύρα. Ο χρόνος σιγά έπαιρνε μπρός. Ο ήχος που έβγαινε από το ξυπνητήρι τρυπούσε τα αυτιά μου. Εξαγριωμένη, το χτυπάω με σκοπό να το απενεργοποιήσω. Ησυχία! Στο δωμάτιο επικρατεί και πάλι ησυχία. Η ώρα πήγε 6:02 πρέπει να σηκωθώ. Μα κάτι με τραβά στο κρεβάτι και δέν θέλω να το αφήσω. Πέντε λεπτά ακόμη, μέχρι νά σηκωθώ στα πόδια μου. Μόνο πέντε λεπτά. Σκεφτόμουν. Και ο χρόνος περνούσε. Έτρεχε για την ακρίβεια. Τα πάντα ήταν ανούσια χωρίς εσένα δίπλα μου. Να ακούω τήν αναπνοή σου και να νιώθω τήν ζεστασιά του σώματος σου στο δικό μου. Μου λείπουν οι νύχτες που με έπαιρνες αγκαλιά. Που χωρίς εσένα η νύχτα έμοιαζε φυλακή. Που για να ηταν καληνύχτα έπρεπε να ξαπλώνουμε κάτω από τα ίδια σκεπάσματα. Τότε που τα ρούχα ήταν περιττά. Και χορεύαμε το δικό μας τανγκό στον δικό μας φανταστικό κόσμο. Τότε που είχαμε ανάγκη ο ένας τον άλλο, αλλά παρόλα αυτά ο χρόνος που περνούσαμε μαζί δεν ήταν αρκετός. Αλλά αυτό ήταν τότε και το τώρα είναι αλλιώς. Είναι κρίμα μάτια μου δύο ψυχές που αγαπήθηκαν τόσο πολύ να ζούν χωριστά. Είναι κρίμα το πάθος μας να πάει χαμένο. Ο έρωτας στο κάθε μάς φιλί πλημμύριζε το δωμάτιο. Καί η πρωτόγονη ανάγκη σου να μπεις μέσα μου ήταν πιο έντονη απο ποτέ. Θυμάμαι την ανάγκη σου να γευτείς το κάθε σημείο του γυμνού κορμιού μου. Και η απόλαυση της κάθε μας στιγμής πλέον γράφτηκε σε χαρτί με χαμόγελα και δάκρια. Μου λείπουν οι στιγμές μάς, η μυρωδιά του πρωινού καφέ και το φιλί στό μέτωπο μετά απο κάθε αντίο. Τότε που μετρούσαμε το κάθε δευτερόλεπτο για το επόμενο μαζί, τότε που το χωριά ήταν κόλαση. Πέρασε η ώρα. Πρέπει να σηκωθώ. Σήμερα είναι μία καινούργια μέρα. Μια ακόμη μέρα μακριά σου. Καί αυτό πιστεύω είναι που με κρατάει στο κρεβάτι. Ίσως να είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο πού έπρεπε ποτέ να αντιμετωπίσω. Η πιό σκληρή δοκιμασία που διάλεξε η ζωή να με δοκιμάσει. Φοβάμαι αγάπη μου, γιατί έμαθα να είμαι το κοριτσάκι σου γιατι παντα εσύ με προστάτευες απο τους κλέφτες και τους δαίμονες που μου εμφανίζονταν σάν άγγελοι. Αλλα δέν ήταν. Και φοβάμαι πως πρέπει να χτίσω ξανά ολα οσα εσύ κατάφερες να γκρεμίσεις σε ένα βράδι. Τις ασπίδες μου πού με τόσο κόπο είχα χτίσει. Μα πλέον χάθηκαν, ολα τελείωσαν. Είμαι απροστάτευτη σε ένα κόσμο που σκοτώνει. Και γι'αυτό φοβάμαι αλλά περισσότερο φοβάμαι για εσένα. Πώς κάποια μέρα θα θολώσει το μυαλό σου και δέν θα είμαι εκεί να σε βοηθήσω. Και στο ορκίζομαι στα μάτια σου ρε μάτια μου άν πάθεις κάτι θα χαθώ και μόνο με την ιδέα πώς δέν είσαι καλά η ψυχή μου σιγά σιγά θα αργοπεθαίνει. Βλέπεις, από τότε που σε γνώρισα δέν έπαψα να νοιάζομαι για εσένα. Ήσουν απαραίτητο συστατικό της ευτυχίας μου. Και το μόνο που ήθελα ήταν να σου προσφέρω όλο το σύμπαν για να σε ευχαριστήσω. Ο χρόνος κύλισε πολύ γρήγορα και η ώρα πήγε 6:30. Πρέπει να σηκωθώ. Να βάλω το ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο μου και να περάσω ακόμη μία μέρα μακριά σου. Μα ακόμη και τώρα άσε με να σου χαρίσω μία ακόμα καλημέρα!