Lara’s POV
“ waaaahh pangit! Nerd! Sana mamatay ka nalang! Mapapayapa pa kami!" mga kakalase ko
ganito ako everyday. Sometimes gusto ko na ngang sundin yubg gusto nila, yung mamatay nalang. Di ko na kaya eh. Buti nalang andyan pa yung ibang mga kaibigan ko.
"Hoy NERD! Umalid ka na nga lang kaya dito. Palaging sumakit yung mata ko kubg makita ka eh! HAHAHAHAHAHAHA"-Someone behind me.
I turned around. Huh? walang tao? haaay sino ba yun? Bakit di ko makita?
~The scene changed~
*CRAAAAASSSSHHHHH!!!*
*BOOOOOOOGGGSSSHHH*
"LARA!!!!!!!!!"
-------------
"AAAAAAAHHHH!!!"-Ako
Lara kalma ka lang. Panaginip lang yun. Wag kang mag-alala. Pero di ko talaga maalis yung feeling na it all happened to me.
"Oh Lara, gising ka na pala. Are you okay? may masakit ba?"-I think nurse yun. nakauniform eh.
"Opo ate nurse. medyo masakit lang yung ulo ko. But it's bearable. :)"-Ako
Sumakit talaga ulo ko eh pero di ko nalang sinabi na super sakit yun. ayaw ko na mag-alala siya sa akin eh.
"Oh siya sige. Pwede ka nang lumabas. May nag-aantay sayo sa labas."
"Ah sige po ate nurse. thank you po sa lahat."
at lumabas na ako.
"Oh Lara, gising ka na pala. Let's go back to the room na? May timr pa tayo for the last two subjects."-Cindy
"Sige Cindy :) Tara."
