Ben çocukken elektrikler sık sık kesilirdi. O zamanki evlerde bir çekmece dolusu mum olurdu. Neredeyse her iki günde bir elektirikler kesilir , mumlar yakılırdı.Hatırlıyorum.. huşuyla uzanırdım ablamın dizine. Ablam gençti ama bilirdi, uydururdu bir sürü masal. Anlatırdı hep mum ışığının korkunç huzuru içimizi ürpertirken. Her zaman masalın sonu mutluluğa uzanırdı. Ben daha çocuktum inanırdım masallara. O son anlattığı masalda ki gibi kahraman olacağım prenses için hemen büyümek isterdim heyecanla..
Belki mum ışığından, belki abla dizinden, belkide masaldan bilmiyorum ama hep duygusal bir insandım gizliden gizliye..
Büyüdüm ve gördüm ben kahraman olamam Çünkü prenseslerin elektiriği hiç kesilmemiş..
Kadir CAN.
