Η ιστορια 12 κοριτσιων σε μια κατασκηνωση

Κεφάλαιο 3ο

Και την στιγμη που προσπαθεις να βαλεις σε μια ταξη τις σκεψεις και τις φιλοδοξιες σου για ενα καινουριο 15ημερο, που οπως πιστευεις θα σου σημαδεψει την ζωη, ολα αρχιζουν να μπαινουν σε ενα προγραμμα. Δηλαδη ακους "κλειστε ρε γ*** την τυχη μου την μουσικη  πρωινιατικα" ή την Νάσια περισσότερο να προσπαθει με κοπους και βασανα να ξυπνησει την καθε γουρουνα (ηταν και πολλες) που δεν ξυπνουσε με τιποτα. Αλλά το πιο βαρβαρο που θα μπορουσε να μας συμβει ηταν να μπει καποιος με το νεροπιστολο, και χωρις ελεος και χωρις σταματημό, αρχισε να σε ψεκαζει με νερο. Λες και ησουν φυτο. Βασικα αν τα εξαιρέσεις ολα αυτα (εε ναι και τις μαχες που διναμε για να παρουμε πρωτες μερεντα ή μπουγατσα) ολα ηταν κομπλε. Αρχιζουν τα παιχνιδια στην κατασκηνωση, να ονομασεις την κοινότητα που μενεις και να κανεις σκληρες προσπαθειες να παρεις λιγο ακομα χρωμα στην παραλια. Θεωρω(για να μπω και στις *ροζ* λεπτομέρειες) οτι η κατασκηνωση ειναι το μερος που θα μπορουσες να βρεις τον "ερωτα της ζωης σου" (ή τον ερωτα του φετινου Αυγουστου καλυτερα). Για παράδειγμα η καθε μια ειχε βρει τον 'πριγκιπα της'. Τωρα δεν ξερω αμα ισχυει και για  εκεινον το ιδιο. Το θετικο μεσα στο γεγονος οτι ο ομορφος πριγκιπας που ονειρευοσουν απο περσι δεν δειχνει πλεον ενδιαφερον για εσενα, ο πρωην σου σε εχει ξεχασει και ο ομορφος γειτονας σε εχει βαλει σε friendzone, 2-3 ειχαν και τα τυχερα τους. Ετσι λοιπον εκεινη την ημερα, μετα το πρωτο μπανιο και το πρωτο παιχνιδι μπιτς βολευ καταφερες να κανεις μια γνωριμια με τον θεο τον γειτονα, ο φιλος του να γνωρισει καλυτερα την κολλητη σου και πολλα αλλα τετ α τετ. Θα μπορουσε ομως κανεις να πει πως καποιες ηταν και ατυχες σε αυτό το θεμα. Ως κοινοτητες το χρεος μας ηταν να γραψουμε υμνο και σημαια αφιερωμένη απλα και μονο σε εμας. Έτσι έπρεπε να σκεφτούμε διαφορα ονόματα ώστε να τα δώσουμε στους κοινοτάρχες και να επιλέξουμε το πιο ωραίο. Φυσικά και ήμασταν το μόνο βαγονι που δεν σκέφτηκε ούτε ένα όνομα. Προφανώς και βαριομασταν πάλι. Συγκεντρωθήκαμε στην κοινότητα και αποφασίσαμε τελικά από κοινου το όνομα ουφα λουφα. Ο ύμνος μας ήταν υπέροχος, μιας και, οι πιο τρελοι ομαδαρχες τον έγραψαν με την ελαχιστη βοηθεια κατασκηνωτων. Πήγαινε καπως έτσι.. Είμαστε όλοι εμείς τσαφ τσουφακια μιας ζωής. Κάθε μέρα στα δίπλα λουφαρουμε ασταμάτητα. Στα 3αρια τα 2πλα δώστε το πρωταθλημα με Τζονια Πόπη υπαρχηγό θα σας πάρουμε τσευρω. Ουφα λούφα σαγαπω και θα κάνουμε χαμο. Μπορει να έχετε καταλαβει μπορεί πάλι και όχι. Εκτός από ολα αυτά έπρεπε να ζωγραφίσουμε και σημαια. Βαριομασταν απιστευτα. Θα πήγαινα βέβαια αλλά τελευταία στιγμή αλλαξα γνώμη και ειπα στην Εύα θα σου βρω άλλους να την ζωγραφισουν. Έτσι πήγαινα σε κάθε βαγονι να μαζέψω κορίτσια. Φυσικά τα καταφερα και έτσι όλες μαζί κατευθύνθηκαν στο βεστιαριο οπου εκεί εκαναν την σημαια. Ωραία βγήκε αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία. Πριν το βραδινό μαζευτηκαμε μερικά παιδιά στην κοινότητα και καθομασταν. Τα αγόρια από απέναντι είχαν ηχειακι και ακούγαμε τα τραγούδια της..γενιας μας. Μετά εβγαλε ανακοίνωση για φαγητο και εννοείται πως τρεξαμε. Τα αλλα όπως τα ξέρετε. Δεν πιστεύω να νομίζετε πως κοιμηθήκαμε, γιατιι πάλιι τα ίδια...