Η ιστορια 12 κοριτσιων σε μια κατασκηνωση

κεφάλαιο 1ο

Για εναν οποιοδήποτε ανθρωπο το να ξυπνησει ενα πρωι και να δει στο ημερολόγιο 31/7 θα πει στα τετοια μου μια κανονικη μερα ειναι όμως για αλλα 300 ατομα ηταν κατι διαφορετικο. Ενω ολος ο κοσμος ξυπναει το πρωι με τις φωνες της αγαπητης σε ολους ελληνιδας μανας, καπου στα 12-13 κοριτσια αγναντευουν το κενο και σκεφτονται κατι του τυπου "ωραια θα περασουμε και φετος;" ή "που παω; παω καλα;". Και ενω γινονται ολες αυτες οι σκεψεις και περνα ετσι ο χρονος χωρις, ουσιαστικα, κανενα βαθυ νοημα, οι περισσοτερες περνουν τα μπογαλακια τους και πανε στο λεωφορειο ή αμα υπαρχει τυχη, με αυτοκινητο.. "Ωραια θα περασουμε και φετος " να σκέφτεται η Ευρυδικη, "γιατι να ξανα ειμαι με αυτες θεε μου;;" αναρωτιέται η νεφελη
"Που να ειναι τωρα οι αλλες ;" σκεφτεται η μαρια.
Οτι φανει του λαλοστεφανη η υποθεση.. Και μετα να περναν αλλα ερωτηματα απο το μυαλο σου; "ποσο θα καθησουμε σε αυτην την κατασκηνωση; θα μας διωξιουν ή οχι αμα ειμαστε μαζι;"
Και περιμενεις,περιμενεις,περιμενεις,περιμενεις,περιμενεις....ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ. Μεσα σε ενα λεωφορειο, με τοσα παιδια, φασαρια, ζεστη, ανχος, κουραση, ζαλαδες, ΛΕΙΓΟΥΡΕΣ!!!!!(αξια ανεκτίμητη). Τεσπα καποια ευλογημενη στιγμη φτασαμε στον προορισμο μας. Και ενω συναντας γνωστες και αγαπημενες φυσιογνωμιες αγωνιας για τον χωρο στον οποιο θα διαμεινεις έχεις τα ερωτήματα ποιος θα ειναι,πως θα ειναι, που θα ειναι, ποιες θα ειναι, θα κάνουμε παρεα; και αλλα ο καθενας με το δραμα του δηλαδη..Η αλλη η νεφελη:
"που εισαι ρε Μαρια; το βαγονι σας ειναι φουλ και εγω με ποιες θα ειμαι; που θα ειμαι;" Καημενη.. Πρωτη μερα δεν αντεξαν. Τσακώθηκαν.. Αν ευ λογου και αιτια τσακωνονταν. Και ενω τα πραγματα ηρθαν γαντι μετα απο λιγες ώρες, και ενω ηταν ολες οι παλιες "φιλες" και καποιες καινουριες στο ιδιο βαγονι, και ενω ολα ηταν κομπλε...ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΝ. Τεσπα για να φτασουμε στο διαταυτα (οποιο και αν ειναι αυτο) καθησαν ωραια και καλα και τακτοποιηθηκαν, ενας ερχοταν αλλος εφευγε, επανενωση παλιων δεσμων και εφηβικων ερωτων(εκει να δεις δραμα).. ηρθε η ωρα της γνωριμιας. Κανονικα εμεις δεν φερουμε ευθυνες για τυχων ψυχολογικα προβληματα που μπορει να προκληθικαν στην ομαδαρχισσα, στους κοινοτάρχες ακόμα και σε λυπα στελεχη, διοτι απο την πρωτη μερα γνωρισαν την ιδιοτροπία και την ανωριμοτητα του χαρακτηρα μας (το καλο ειναι πως ολοι ειναι καλα στην υγεια τους). Ενα θετικο στην ολη υποθεση ΕΝΑ ,το τονιζω ΕΝΑ ,ηταν το οτι ολες μας μετα απο μια μινι γνωριμια με τον κοσμο της κατασκηνωσης ξεδωσαμε με κατι χορους, που μονο εκει τους χορευεις. Χορευεις και μετα εισαι αλλος ανθρωπος, ευχαριστος. Μετα απο ολα αυτα η καθεμια στο κρεβατακι της και ,οσο ηταν ευφυκτο βεβαια,καθησαν και μιλουσαν, δήθεν ησυχα. Αλλα επρεπε να ειναι μαθημενα τα βουνα απο τα χιονια. Τοσα χρονια μας εχουν, επρεπε να μαθουν πως το βραδυ δεν κανουμε ησυχία. Αλλα μετα απο υπομονη, επιμονη και ολα τα λοιπά  ξημερωσε η αλλη μεραααααα....