Short stories

Dracula

Daar staat hij. Graaf Dracula. Zijn zwarte mantel wappert in de wind. In het bleke maanlicht ziet hij er nog bleker uit dan hij al is. Zijn witte haar bedekt de puntige oren. Borstelige wenkbrauwen boven rode, samengeknepen ogen, omringd met eeuwen oude rimpels. IJzig kijkt hij ons aan. Onwillekeurig omklem ik het zilveren kruisje dat om mijn nek hangt nog een beetje steviger. Jonathan en Arthur lopen op hem af, hun kruizen voor zich uit strekkend. De graaf deinst achteruit, terug in de grafkapel die zijn huis is. Hij verdwijnt in de schaduwen en we lopen naar binnen. Binnen hangt de zure lucht van een eeuwen niet geluchte ruimte. Ik hou m'n hand voor mijn neus en mond. De ruimte is donker en koud. De marmeren opschriften op de kisten zijn nauwelijks meer leesbaar. "Anna Dracula-Van Bergen, Frederick Dracula, Heer Nosferatu Dracula, graaf van Transsylvanië, dit is het, dit is zijn kist." Zegt Van Helsing. "Arthur, Quincey, Jonathan, haal de deksel van de kist af. De drie mannen pakken hun breekijzers en breken de kist open. Dracula kijkt ons grijnzend aan. Z'n witte hoektanden schitteren in het licht van onze kaarsen en hij likt zijn lippen af. Hij probeert Arthur bij z'n keel te grijpen, maar nog voor hij iets kan doen, treft de houten staak van Van Helsing hem recht in het hart. Hij valt terug in zijn koude, wit marmeren kist. Bloed spuit omhoog en wit schuim verschijnt om zijn samengeknepen, bleke lippen. Het lichaam schokt, als is een laatste stuiptrekking en blijft dan levenloos liggen. Quincey hakt Dracula's hoofd eraf en vult de mond met knoflook. Jonathan zaagt de staak af, maar laat de punt in het lichaam zitten. Als we samen de deksel op de kist terug willen leggen, zien we tot onze verbazing dat de graaf vergaat tot stof. We sluiten de kist af en we leggen  voor de zekerheid een nog hostie op de kist, om er zeker van te zijn dat hij er nooit meer uit kan. We lopen naar buiten, terug in het maanlicht en de frisse lucht. "Nu zijn we eindelijk verlost van het monster dat Lucy's leven heeft afgenomen. Ons werk is voltooid, we kunnen nu met een gerust hart terugkeren naar ons huis." zegt Jonathan tegen me. Hij neemt me in zijn armen en houdt me even stevig vast. "Het is voorbij Mina, het is voorbij." fluistert hij in mijn haar. Hij laat me los en strijkt nog oven over mijn haar. "Kom, we gaan naar huis." Als we richting de poort van het kerkhof lopen, zie ik plotseling een bleke gestalte door het hek lopen. Trillend en doodsbleek blijf ik staan. "Mina, wat is er?!" Ik wijs naar de gestalte. Ze heeft blond, krullend haar en houdt iets tegen zich aangedrukt. Ze stapt in het maanlicht en we zien tot onze ontzetting dat ze een wit doodskleed draagt, besmeurd met bloed. Ze buigt zich over het bundeltje heen en het begint te huilen. Het is een klein kind! Arthur doet een stap naar voren, zijn kruis is de lucht houdend. Verschrikt kijkt het meisje op. Bloed loopt langs haar hoektanden naar beneden en ze heeft een wilde blik in haar ogen. Grommend smijt ze het kind op de grond, waar het kreunend blijft liggen. Het meisje rent snel weg, met een bovennatuurlijke snelheid en verdwijnt in de plotseling opkomende mist. We gaan haar achterna, maar kunnen niks zien door de dichte mist. Het had niet veel gescheeld, of ik was de groep kwijt geraakt. Gelukkig pakte Quincey me nog net op tijd bij de arm. Dan horen we geritsel links van ons. Snel gaan we er op af, maar het is al te laat. Een vleermuis vliegt weg, de donkere nacht in. Ons werk is nog niet gedaan....

Hey, wat vonden jullie ervan? Als je Bram Stoker's Dracula  hebt gelezen, weet je dat het een redelijk gesloten einde heeft. Ik heb van het gesloten einde een open einde gemaakt in dit korte verhaal. Ook heb ik het perspectief verschoven van Jonathan naar Mina.Hopelijk kunnen degenen onder jullie die het niet hebben gelezen het verhaal nog steeds een beetje volgen xD.