Should I do ?

[part19]

"เราจะทำยังไงต่อไปดี จีมินก็ไม่อยู่ที่เกาหลีแล้วด้วย ฮึก.." ยุนจีพูด
"ต้องติดต่อพี่จินยองให้ได้ก่อน แล้วก็ค่อยถามว่า
จีมินอยู่ที่ไหน" คำตอบของร่างโปรงทำให้ยุนจีรู้สึกดีขึ้นมานิดนึงเพราะอย่างน้อยเขาก็มีไลน์และเบอร์โทรของจินยองไว้ติดต่อได้
"แต่ถ้าพี่เขาไม่ยอมบอกล่ะ.." แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังแอบหวั่นใจอยู่ว่าฝ่ายนั้นจะไม่ยอมบอกที่อยู่และอาจจะเปลี่ยนเบอร์และไลน์ได้
"พี่ชายของจีมินไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำหรอก คงพาไปหลบไว้ที่ไหนสักที่เพื่อรอให้จีมินดีขึ้นก็ได้นะ"
แทฮยองเองก็แอบหวั่นใจเช่นเดียวกัน
แต่ก็พยายามมองโลกในแง่ดีไว้ก่อน เพราะปัญหามันยังค้างคาไม่ได้สะสางให้จบยังไงซะวันนึงจีมินนั้นก็ต้องกลับมาจบเรื่องอยู่ดี แต่ตอนนี้คงยังไม่พร้อมถึงได้หลบหน้าหลบตาไปอยู่ในแดนไกล
"จ..จริงหรอ..?" ใบหน้าน่ารักเงยหน้ามองเขา
"จริงสิ  ไปนอนพักผ่อนก่อนเถอะมันดึกแล้วจะได้หายเร็วๆอีกไม่กี่วันเราก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ"
"อะ..อื้อ เข้าใจแล้ว" ร่างเล็กพยักหน้าอย่างว่าง่าย
ไม่ว่าเมื่อไหร่หรือสถานการณ์ย่ำแย่แค่ไหนแทฮยองนั้นก็ยังคงมีความหนักแน่นอยู่เสมอและคอยพยายามปลอบใจเวลาที่รู้สึกแย่ทุกครั้ง
...เพราะแบบนี้ไงยุนจีถึงได้ชอบเขามาก และอาจจะหลงรักเข้าแล้วด้วยซ้ำ

เข็มนาฬิกาบ่งบอกเวลาตีสองซึ่งดึกมากแล้วและมันควรจะเป็นเวลาที่ใครๆต่างก็พากันพักผ่อนนอนหลับกันทั้งนั้น แต่มีห้องพักห้องนึงที่ยังเปิดไฟสว่างท่ามกลางความมืดในยามวิกาล

"เอื๊อกกก.."
น้ำสีอำพันถูกกระดกลงคอครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับว่ามันเป็นเพียงน้ำเปล่ามิใช่แอลกอฮอล์ซะอย่างนั้น
ห้องพักสุดหรูในคอนโดสูงเสียดฟ้าดูราคาตกลงไปถนัดตาเพราะภายในห้องแห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยขวดเหล้าและเบียร์มากมาย ไหนจะเศษบุหรี่ที่สูบหมดไปไม่รู้ตั้งกี่มวนนั้นก็ทำให้ห้องหรูๆกลายเป็นสลัมคนขี้เหล้าไปในทันที
ร่างสูงเทเหล้าใส่แก้วแล้วกระดกมันลงคออีกครั้ง รสชาติขื่นคอของมันนั้นเทียบไม่ได้กับความรู้สึกขื่นขมในใจของเขาแม้แต่นิดเดียว
ก็แค่คนเลวๆคนนึงที่ทำร้ายใครคนนึงที่แสนดีลงไปเพราะความโง่และไม่มีเหตุผลของตัวเอง ทำร้ายและย่ำยีผู้ที่อ่อนแอกว่าราวกับว่าเป็นของเล่น สารเลวซะไม่มี!
"จีมิน...นายอยู่ที่ไหน.." จองกุกที่บัดนี้หน้าตาซีดเซียวผิวคล้ำรอบดวงตากลวงลึกเข้าไปในเบ้าตา
กระดูกซี่โครงที่ขึ้นเป็นแถบๆข้างลำตัว หนวดเคราที่ไม่คิดจะโกนขึ้นจนเขียวครึ้มหมดเค้าโครงเดิมที่เคยหล่อเหลาราวกับเทพบุตร
...แต่สภาพตอนนี้นั้นคงเรียกได้ว่าผีตายซาก
ตั้งแต่รู้ว่าจีมินหนีไปต่างประเทศเขาก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองได้หลุดลอยหายไป และวันนั้นที่เขาได้สารภาพความจริงทุกอย่างให้กับแทฮยองและยุนจีในวันนั้น เขาได้รู้สึกตัวว่าหัวใจตัวเองมันเปลี่ยนไป
จากเดิมที่เคยมียุนจีกลับแปรเปลี่ยนเป็นจีมินเข้ามาแทนที่..
เขาเผลอตัวและใจรักจีมินเข้าอย่างหมดใจ
ความน่ารักและใจดี ทุกอย่างที่เป็นจีมินทั้งหมด
แต่สิ่งที่เขาทำลงไปทุกอย่างมันมีแต่การทำร้ายร่างกายและจิตใจอีกฝ่ายเสมอ ดูถูกกล่าวหาว่าเป็นแค่มารยาสารพัดและในที่สุดจีมินก็เกลียดเขาถึงขนาดหนีไปอยู่ที่อื่น ซ้ำร้ายเขาเองยังต้องเสียเพื่อนอีกสองคนไปเพราะสิ่งที่ตัวเองเป็นคนก่อ
เวรกรรม..เวรกรรมนั้นได้สนองคืนเขาอย่างเต็มที่แล้ว

'อ๊าา.. จ..จองกุก..ย.. อย่า..อ๊ะๆ อ๊าาา'

'ได้โปรด อ๊ะๆ อย่า.. ฮึก..'

'อย่ามาทำมารยา นายที่ร่านแบบนี้น่าจะชอบนะ'

ดวงตาสีนิลสนิทจ้องมองคลิปในวันที่ตนเองได้ข่มขืนอีกฝ่ายแล้วถ่ายไว้เองกับมือด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจจนไม่อาจจะอธิบายได้
วันนั้นเขาได้ย่ำยีคนที่แสนบริสุทธิ์จนแปดเปื้อนเพราะความควายของตัวเองที่ไม่มีสติคิดหน้าคิดหลังไตร่ตรองอะไรทั้งสิ้น ใช้แต่อารมณ์เป็นหลัก

"จีมิน ขอโทษ..จีมิน..." น้ำตาไหลอาบแก้มชายหนุ่มเป็นทางยาว ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนกับพื้นแล้วกำหมัดชกกำแพงอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
...ตอนนี้เขารู้สึกแล้วว่าความเจ็บปวดแบบที่จีมินเคยได้รับมันเป็นยังไง

_______________________________