Evdeydim ve yarım saattir Hpseok'un omzunda ağlıyordum oda beni teselli etmeye çalışıyor. Kafamı kaldırıp gözlerine bakmayı sağladı
(Hoseok):"Seni bu kadar üzen kim? Söyle ona ağzının payını yumruklarımla vereceğim."
(Min Yoon):"O senin uğraşabileceğin biri değil Hoseok."
(Hoseok):"Kendine gel Min Yoon, böyle giderse hayatın mahvolacak."
(Min Yoon):"Önemli değil benim için."
(Hoseok):"Ailen nerede?"
(Min Yoon):"İş seyahati."
(Hoseok):"Şimdi biraz uyu da kendine gel." kafamı sallayarak onayladım Hoseok odadan çıkınca kapının önüne çöküp ağlamaya başladım
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne yapmalıydım? Aptal gibi onu unutmadan mı yaşamalıydım? İkisine de cevap vercek cesareti kendimde bulamıyordum. Onun eşsiz kokusundan mahrum olmaktan korkuyordum. Kapım açılmaya zorlanınca kendime geldim
(Min Yoon):"Ne..ne oldu?"
(Hoseok):"Sana yatmanın söyledim yere çöküp ağlmanı değil."
(Min Yoon):"Ö..özür dilerim ş..şimdi yatıyorum."
(Hoseok):"Hayır yatma kapıyı aç."
(Min Yoon):"Ta..tamam." kapıyı açtım Hoseok yüzüme bakıyordu ve göz deviriyordu
(Hoseok):"Hadi kafa dağıtmaya gidiyoruz."
(Min Yoon):"Nereye?" çapkınca güldü
(Hoseok):"Bara." korkuyla gözlerimi büyüttüm
(Min Yoon):"B..benim yaşım tutmuyor." tekrar bir göz devirme ayininden sonra
(Hoseok):"O işi bana bırak şimdi hazırlan seni üzen piç kim bilmiyorum ama onu unutmaya yardım edeceğim kuzenciğim." gülümsedim
(Min Yoon):"Tamam çık da hazırlanayım." dışarı çıkınca dolabımı açtım neyseki bir sürü elbisem vardı. Çocukça olanları elemiştim. En sonunda hediye olarak gelen ama hiç kullanmadığım elbisemi seçtim ona uygun ayakkabı, saç ve çanta da bulduktan sonra hazırlanmaya başlamıştım
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
