5 Years

{1}

Two Feet - Love Is A Bitch

Medya: Marinette Dupain-Cheng

Marinette
Sinirle önümdeki karalanmış kağıdı buruşturdum ve ayağımın dibindeki çöp kutusuna attım.

Sinirden delirecektim! Sandalyemi geri itip hızla ayağı kalktım. Aklıma çizebileceğim hiçbir şey gelmiyordu iki saattir. Aklımdaki tek şey kapının önüne bırakılan zarftı.

Flashback
Televizyondaki diziyi izleyip bir yandan da soğuk kahvemi yudumluyordum. Çekimlerden sonra soğuk bir kahve iyi gelmişti.

Masadaki kahvemi elime almamla kapı zilinin çalması bir oldu. Şaşırmıştım. Çünkü gelenim gidenim pek fazla olmazdı. Zilin tekrar çalmasıyla kendime gelerek ayaklandım vr hızla kapıya ilerledim.

Kapı deliğinden baktım ama hiç kimseyi görememiştim.

Geri çekilip kapıyı araladım. Ortalıkta kimse görünmüyordu. Gözüm kapının önünde, yerde duran, siyah zarfa takıldı.

Eğilip zarfı elime aldım. Tekrar etrafta kimse var mı diye bakınıp, içeri girdim.

Kapıyı kapattıktan sonra hemen kendimi salondaki koltuklardan birine attım.

Zarfı yırtmamaya özen göstererek hızla zarfı açtım. Sessizce kâğıtta yazanları okudum.

Başarını tebrik ederim Marinette. Duduğuma göre bugün bir sergi gecesi yapacakmışsın.

Güzel giyin. Ben de orada olacağım...

Beyaz, küçük bir kağıda el yazısıyla yazılmıştı. Yazan kişinin adı yazmıyordu.

Ağh! Gizli hayran falan mı bu?
Flashback End

Bunu yazan kişi kimdi? Bu konu hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Etrafımda bu sözleri yazabilecek biri de yoktu.

James vardı ama onun zaten sergiye geleceğini biliyordum. Bunu o yazmış olamazdı.

Yaklaşık bir saatlik bir düşünme seansının ardından odada telefonumun zil sesi yankılandı.

Masanın üzerindeki telefonumu aldım ve arayan kişiye baktım

Yakışıklı Prens arıyor...

Arayan kişi James'ti. Bekletmeden telefonu açtım.

"Ne var?" Bir süre söylendikten sonra konuştu. "Nereden geliyor bu çirkefliğin kökeni?" diye sordu alayla.

"Sadede gel." dedim bıkkın sesimle. Konuyu uzatmasına gerek yoktu. Zaten stresliydim.

"Benimle birlikte gideceğin sergini unutmuş olamazsın herhalde. Değil mi güzelim?"

Bir dakika. Ben aylardır uğraşıp, günlerce uykusuz kaldığım, üstüne bir de önem taşıyan kişilerin ve magazincilerin geleceği sergimi unutmuş muydum? İnanamıyorun.

Telefon kulağımdayken hızla duvardaki saate baktım.

6:25...

Sergi saat 7'de başlayacaktı. Ve benim az zamanım vardı. Hızla telefonu James'in suratına kapatıp, odama depar attım.