Het leven van een fee 3: Race tegen de klok

Verdwaald

Laura P.O.V

Verveeld zit ik aan de waterkant wat kleine golfjes te maken. Naast me zit Daniël verwoed in zich zelf mompelend over een kaart van Portugal gebogen. 'Ik zou toch echt zweren dat het hier was.' Bromt hij. Ik zucht en laat de laatste golf op zijn voeten terecht komen. 'Geef het nou maar toe. We zijn verdwaald.' Zeg ik en gris de kaart onder zijn neus weg. 'Helemaal niet. We zijn gewoon een beetje uit koers geraakt.' Zegt Daniël verontwaardigd en laat warmte golven uit zijn handen komen waarmee hij zijn schoenen droog maakt. 'Tuurlijk. Tuurlijk.' Zeg ik en concentreer me op de kaart. Meteen zie ik wat het probleem is. Ik zucht nog een keer en draai met mijn vingertoppen rondjes over mijn slapen. 'Daniël.' Zeg ik dan. 'Ja?' 'We zitten bij het verdomd verkeerde bos, blinde kip!' Roep ik uit en mep hem op zijn achterhoofd met de kaart. 'Niet waar.' Zegt Daniël, maar ik duw de kaart voor zijn neus en wijs druk de plaatsen aan die we allemaal gemist hebben. We zitten twintig kilometer van het bos waar we eigenlijk heen moesten. Daniël's mond vormt een geluidloze "o". 'Inderdaad ja.' Zeg ik chagrijnig en sta op. 'Hup, opstaan. Ik wil er voor het donker zijn.' Zeg ik dan en gooi hem zijn rugzak toe. Handig vangt Daniël hem op en staat ook op. Nog snel pak ik de kaart uit zijn handen. 'En deze keer ga ik navigeren.' Zeg ik en zwaai waarschuwend met mijn vinger. Daniël steekt grinnikend zijn handen in de lucht. Hij is aan mijn korte lontje gewend geraakt. Maar vind je het gek dat ik nu zo snel flip. Aria en Valora zijn afgelopen week door het portaal gegaan. Vervolgens zijn Daniël en ik op zoek gegaan naar een portaal voor ons, maar elk portaal was verdwenen of kapot gemaakt. Dus nu wil ik bij dit portaal in noord Portugal zijn voordat Ravi hem weer kapot maakt. Meteen zet ik er een stevige pas in en Daniël loopt zonder te klagen braafjes achter me aan. Al snel ķomen we bij een snelweg aan en ik steek mijn duim op. Maar mensen rijden zonder me ook maar een blik waardig te keuren voorbij. Na ruim een kwartier laat ik zuchtend mijn arm zakken. 'Dat wordt lopen.' Zeg ik dan, maar Daniël schud zijn hoofd en overhandigt me zijn rugzak. Kijk en leer.' Zegt hij dan en rent de weg op. 'Daniël!' Gil ik geschrokken als hij wijdbeens voor een naderende auto gaat staan. Met piepende banden komt de auto op nog geen meter voor Daniël tot stilstand. De deur vliegt open en een oude vrouw begint woedend tegen Daniël te schelden. Gelukkig kunnen we geen Portugees. Ik zie hoe Daniël zijn lach probeert in te houden als hij de vrouw kalmeert. Na een tijdje lijkt hij er klaar mee te zijn en gaat zonder pardon achter het stuur zitten. De vrouw kijkt hem ongelovig aan en begint dan aan haar tweede scheldwoordenreeks. Daniël wenkt me en ongelovig loop ik naar hem toe. Hij is gek. 'We hebben een lift.' Grijnst hij en klopt op de stoel naast hem. Tot mijn grote schrik zie ik hoe de vrouw haar telefoon tevoorschijn haalt. 'Daniël. Ze gaat de politie bellen.' Sis ik. 'Gordels om.' Zegt Daniël resoluut en doet zijn portier dicht. Meteen trapt hij het gaspedaal in en met een luid kabaal racet hij de snelweg weer op. 'Weet je hoe je moet rijden?' Vraag ik en klamp me aan het dashboard vast. Daniël grinnikt. 'Nope.'

En hier is hij dan: deel 3! Wat vinden jullie van dit hoofdstuk? Is het een beetje een goed begin? En ik wil nog even een dingetje kwijt: Ik heb nu ook een ander boek. Mister perfect. Zouden jullie zo lief willen zijn en die ook even lezen? 😊(schaamteloze zelfpromotie, ik weet het)
Love you all

Xxx