Het leven van een fee 3: Race tegen de klok

Zwarte rook

Als de zon weer op komt, ligt iedereen in het kamp te slapen. Iedereen behalve ik. We nemen om de beurt de wacht, en nu is het mijn beurt. Niet dat ik überhaupt veel heb kunnen slapen. Er is zo veel dat ik nu moet verwerken. Plannen die we moeten maken. Dingen die kunnen gebeuren. En dan nog dat gedoe met Daniël. Na een tijdje houd ik het niet meer en sta op. Ik moet even alleen zijn. Ik schudt een van de legerelven wakker en zeg hem dat ik even weg ben. Hij kijkt me raar aan maar zegt niks. Ik loop naar de rand van de klif en strek mijn vleugels. Maar voor ik op heb kunnen stijgen duwt Melody haar neus tegen mijn arm aan. Ik glimlach als ik snap wat ze bedoelt en klim op haar rug. Als ik veilig tussen haar vleugels zit springt Melody over de rand van de metershoge klif. Vlak voordat haar hoeven de klei onder ons raken vouwt ze haar vleugels open en zoeft de lucht in. Lachend grijp ik haar manen vast terwijl we met een misselijkmakende snelheid door de lucht suizen. Melody maakt eerst een paar rare sprongen in de lucht voordat ze rechtstreeks richting de zee vliegt. En hoe dichterbij we komen, hoe meer ik me weer verbonden begin te voelen met Het Magische Rijk. Maar als we al wel zeker vijf kilometer hebben afgelegd lijkt de zee nog verder weg te liggen dan eerst. De gebarsten klei grond onder ons begint plotseling te trillen en er stijgt dikke, zwarte rook uit de scheuren. Melody blijft in de lucht hangen en staart er verwonderd naar. 'Melody, ga omhoog.' Roep ik en klop op haar hals om haar aandacht te krijgen. Maar Melody blijft maar naar de rook staren, wat ik ook doe. Te laat beseft ze dat het een val is. Zodra de zwarte rook haar vacht raakt begint dit te sissen en slaakt Melody een oorverdovende kreet. De rook laat een gigantische brandwond achter en begint ons nu te omringen. 'Melody.' Schreeuw ik en eindelijk komt ze in beweging. Terwijl ze van alle kanten wordt aangevallen door de rook begint ze dapper omhoog te vliegen. Ik probeer haar zo veel mogelijk te beschermen met mijn lichaam, want om de een of andere reden doet de rook mij niks. Ook drapeer ik haar manen zo dat haar hals en voorhoofd zo goed mogelijk beschermd worden. Toch blijft een groot deel van haar lichaam onbeschermd en ik voel hoe ze langzamer begint te vliegen. Oh nee... En voor ik ook nog maar iets kan doen verliest Melody haar bewustzijn en valt ze als een baksteen naar beneden.