-2 Sene Sonra -
‘’ Çok üzgünüm , maalesef kaybettik ‘’ dudaklarından zorla çıkan sözler bütün hayatımı parçaladı adeta . Üzgündü ama benim kadar değil . Düşündüğüm şeye bak nasıl benim kadar üzgün olsunki . Gözyaşlarım yine akıyordu , durmaksızın . Aynı 2 sene önceki gibi . Tek fark 2 sene önce babamı , şimdi ise annemi kaybettim . Nasıl yaşayacaktım peki ben bu kederle . Tek başımaydım , yanlızlığın gölgesinde kaldım artık . Üzüldüğümde beni teselli edecek bir annem bile yoktu . Ölmek istesemde yapamazdım . Çünkü intakmımı almam lazım . Bütün umudumu ve yaşama sebebimi alıp hastaneden ayrıldım . Eve gittim. Çantamı hazırladım . Daha doğrusu valizimi . Uçak biletimi aldım . Napıyor bu diyosuz dimi . O pisliklerin New York ’ da olduğunu öğrendim . Oraya gideceğim . Hayatımı berbat edenlerin , hayatlarını berbat edeceğim . Acımın tadından , onlarada tattıracağım . Onları kendi yanlızlıkların da öldüreceğim. Gölgemle üstlerini örteceğim . Bekle beni New York kederimle sana geliyorum .
